Trouwdag
Het leven maakt soms gekke bokkensprongen. Niet dat ik veel bokken heb zien springen in mijn leven. Maar het gezegde is te mooi om te laten liggen. Het dekt de lading van mijn column aan u perfect.
Zoals velen van u ben ik getrouwd. Als ik terugkijk herinner ik me de hele trouwdag nog goed. De details, waaraan we in de voorbereiding gewerkt hadden verdwijnen met de huwelijksstress en de wittebroodsweken toch een beetje. De spanning van het aangaan van 'eeuwige liefde en zorg voor elkaar' verdrong voor onszelf de met zorg uitgewerkte persoonlijke momenten van die dag.
Nu negen jaar later zit ik ineens in een moment van mijn leven, waarop ik onze details de revue laat passeren. Niet dat ik die ooit vergeten was. Maar er zijn momenten waarop stilstaan bij je huwelijk veel waarde lijkt te hebben.
Omdat wij van verschillende 'komaf' zijn, hebben we bijvoorbeeld voor een oecumenische dienst gekozen. Met Katholieke en Protestantse elementen daarin. En we zijn getrouwd in een kerkje gebouwd in Scandinavische stijl, in Vestingsstad Heusden. De sfeer, de plaats, de kerk, een boottocht en het Gouverneurshuis met de ambtelijke bezegeling komen als een droom terug in mijn geheugen.
Net als de inhoud van de dag.
Mijn vrouw is gelovig en ik ben dat wanneer het me uitkomt. Zelf noem ik dat Katholiek. Eigenlijk ben ik klassiek Katholiek opgevoed. Ik ben gedoopt en heb communie en vormsel gedaan. Maar ikzelf geloof in de twee andere elementen, die volgens de kerk als een drie-eenheid worden uitgedragen.
Het eerste is Geloof. Het tweede Hoop. En het derde Liefde. En in deze tijd vormen die woorden wat ik beleef:
Ik Hoop op Geloof in de Liefde.
Geplaatst in de categorie: huwelijk
die je uitzond met je vorige columns
over Linda
Is dit de man-ifestatie van de
nine-years itch?