Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Binnen en Buiten

Elke keer als ik naar buiten ga en tussen de bomen doorloop die ons huis omgeven, realiseer ik me dat buiten compleet anders is dan binnen. Het is onmiddellijk waarneembaar dat de manier waarop de lichaamssystemen functioneren, deze hele staat van zijn, verandert door zo'n ogenschijnlijk kleine verschuiving van plaats.

De sfeer in huis (de samenstelling van de atmosfeer, de geuren, de beslotenheid, de voorwerpen en hun rangschikking, hun opstelling, hun onderlinge samenhang, de erin besloten processen van de levende wezens) is zo radicaal verschillend van de sfeer buiten tussen de bomen, dat we als bij toverslag in een totaal ander raamwerk van geest terechtkomen.

Buiten heerst (in onze situatie) de natuur en haar enorme invloedssfeer. Ondanks de nabijheid van een lokale verbindingsweg met haar voortdurende stroom verkeer, die overdag veel verstoring geeft, is de voelbare aanwezigheid van de magnifieke blauwe planeet Aarde, die sommigen Moeder Aarde noemen, alles doordringend zinderend.

Dat dit feit niet altijd tot iedereen doordringt, heeft te maken met de enorme stroom verkeer die de hele dag en de hele nacht in de hoofden van de mensen voorbij raast. Zorgen (geld, gezondheid, misverstanden, contradicties, angst, haast), verwachtingen, herinneringen, afspraken, verplichtingen, noem maar op, vul maar in, eisen zoveel breincapaciteit voor zichzelf op, dat het moeilijk is om langer dan een moment aandacht te krijgen of aandacht op te brengen.
Het is alsof je op een overvolle zolder staat waar je eerst allerlei voorwerpen moet verplaatsen om ruimte te maken zodat je door het (ook nog stoffige) zolderraam naar buiten kunt kijken.

Ook in onszelf hebben we te maken met deze binnen-buiten tweespalt.
Er zijn maar weinigen die zich er terdege en urgent van bewust zijn dat de binnenwereld van onszelf, of van ons zelf, grote moeite heeft om tot de buitenwereld van onszelf door te dringen.
Dit verschijnsel van innerlijk autisme, zoals ik het maar even zal noemen, is in onze cultuur -onze samenleving, onze opvoeding, onze wereldopvatting, ons collectieve paradigma- zozeer ingeburgerd, dat velen die nieuw zijn op deze site zich misschien verwonderd zullen afvragen of zij wel zo'n innerlijk hebben. Het kan zelfs gebeuren dat dit denkbeeld (en de onbekende werkelijkheid ervan) zo veel weerstand oproept dat het bestaan ervan volledig wordt ontkend. Het zij zo.

Waar het mij in deze column om gaat, is een pleidooi te houden voor de heelheid van de mens. De binnenkant, de buitenkant en de verbindende processen daartussen. Samen een drie-eenheid, een drie-vuldigheid.
De integratie (die werkelijk een gratie is zoals de schoonheid die Antonio Canova heeft trachten uit te beelden in zijn elegante sculptuur van de Drie Gratiën) van de innerlijke mens met de uiterlijke mens, die het contact en de communicatie tussen deze afdelingen een vloeiende en natuurlijke laat zijn, is datgene waar de Oude Wijzen het over hadden toen ze uitspraken deden als: Ken Uzelf, en waar alle (ware) esoterische en (ware) religieuze stromingen het over hebben als ze wijzen op de verborgen eigenschappen die de mens kan ontwikkelen.

En die ontwikkeling is dus (paradoxaal genoeg) het operationeel maken van datgene wat al vanaf onze geboorte in onszelf verborgen ligt, onder de drempel van ons dagelijks bewustzijn, dat ons in noodsituaties aan ons jasje trekt, en het contact daarmee hernieuwen en uitbreiden, als een oude, trouwe vriend die we opnieuw ontmoeten..

Schrijver: Ton Hettema, 29 oktober 2016


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.8 met 6 stemmen 116



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Hanneke van Almelo
Datum:
29 oktober 2016
Innerlijk autisme, mooie term, oftewel 'the monkey mind'.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)