MEDITEREN (Zoektocht naar Verlichting 3)
De volgende halte op mijn zoektocht naar verlichting is een YOGA c.q. MEDITATIEbijeenkomst. Ontspannen loop ik de zaal binnen en ga op een matje zitten. In kleermakerszit. Omdat iedereen dat doet. Om mij heen dertien vrouwen. Mannen doen kennelijk niet aan yoga en mediteren. Behalve ik. En de leraar die tegenover ons zit.
‘Sluit uw ogen en richt uw aandacht op uw navel en adem er diep en langzaam naar toe,’ zegt de leraar, door de dertien dames, vlak voor de les begon, gekscherend Swami Flauwi Khul genoemd, maar dit geheel terzijde.
Het ademen lukt maar met mate en ik zit niet lekker. Wellicht iets teveel wodka gisteravond. Dan een stem bij mijn oor: ’waarom zit u zo raar?’
De leraar!
Ik open mijn ogen: ‘Eh..ik zit normaal gesproken op een stoel. Of een bank. Whatever. Mijn rug laat dergelijke kronkels helaas niet toe.’
Swami Khul kijkt naar de anderen. Ik ook. Iedereen zit keurig met rechte rug diep te ademen. Alleen ik niet. Beetje gênant…op z’n minst.
‘De bedoeling is dat u bij uzelf naar binnen gaat, meneer Van Gellekom. Door naar uw navel te gaan brengt u uw aandacht weg van uw hoofd en het denken. Chaotisch denken, als ik het goed inschat bij u.’
Hij glimlacht. Ik niet.
‘De volgende stap,’ hervat hij zijn betoog, ‘is dat u zich concentreert op het woord, ook wel "mantra" genoemd, AUM. Aum is de oerklank of de Universele klank waardoor het hele universum vibreert. Je kunt dan via passieve concentratie op die mantra alle gedachten overstijgen en in contact komen met het zuivere bewustzijn, de bron van ‘creatieve intelligentie’. En wellicht gevolgd door de door u gewenste verlichting.’
Ik kijk hem aan. Toch wel onder de indruk.
'Bent u gisteravond op tijd naar bed gegaan, Van Gellekom?'
Van Gellekom, nu! Niet meer menéér Van Gellekom.
‘Eh...om drie uur, en maar twee wodkaatjes gedronken.’
‘Ik adviseer u om geen alcohol meer te drinken, Van Gellekom. Ik adviseer u al uw begeerten te beteugelen en verder: niet stelen, niet liegen, niet doden. Dat soort dingen. Dat is de kortste weg naar verlichting.’
‘Wodka is geen alcohol, meneer,’ piep ik enigszins uit mijn evenwicht gebracht. ’Wodka is a way of life.’
‘Mediteren of verlichting ook, Van Gellekom. U zult moeten kiezen.’
Daarna doen wij oefeningen (asana’s). De kopstand weiger ik. Ik leg Swami Khul uit dat ik geen baan als acrobaat ambieer. Hij is het niet met mij eens maar moet wel lachen.
Bij het afscheid zegt hij, met gevouwen handen, namaste tegen mij.
Hij ziet mijn verbijsterde gezicht en legt uit: ‘Ik groet met dit woord het Goddelijke in u, Van Gellekom….’
Maar natuurlijk!
Zoals mijn eigen Zen Goeroe al zei: "Ware kennis bestaat erin te weten dat je niets weet."
Geplaatst in de categorie: filosofie
dergelijke
507
Geef je reactie op deze inzending:
Voor mij is de schrijftrant en de opmaak van Karel Jong een vermeende herkenning, die een beeld van een gewaardeerde columnist in mij oproept. Helaas schrijft hij al een poosje niet meer op deze site. Uiteraard is dit een zeer persoonlijke waarneming.
Rest mij nog te willen opmerken, dat een uitwisseling van reacties onder deze column, soms scherp maar wel met respect gevoerd, mij méér aanspreekt dan een simpele waardering of een groot aantal bezoekers zonder een enkele reactie. Uiteraard is dit eveneens een op mijn gevoel gebaseerde uiting.
Beiden willen trends en rariteiten op de schop nemen. Indien mijn observatie klopt, blijft bij mij verbazing heersen over de rare verschillen in lezerstallen. Gellekom relatief veel en van der Riggel maar matig. Hoe valt dit eigenlijk te verklaren? Ik gun ieder zijn of haar succes. Maar soms zie ik in de publieke waardering merkwaardige jojo-effecten. Gellekom en Riggel zijn immers twee schrijvers met een enigszins vergelijkbare aanpak. Of betreft het hier eigenlijk 1 schrijver? Nee, dat is natuurlijk uitgesloten. Toch?
Gabriëla Mommers: het is niet dat ik iets op de hak wil nemen want ik neem het spirituele heel serieus. Ik ben het met je eens dat zelfspot en humor moet kunnen, anders gaat het nog verder mis met de wereld. Maar dat er veel meer is tussen hemel en aarde, daar ben ik na mijn lange zoektocht wel van vertuigd.
De tamelijk extreme wisseling in lezerstallen komt tikje vreemd over. Maar het is ook goed mogelijk, dat de formule van deze dagcolumnist bij tijd en wijle ook zuinigjes wordt ontvangen. Hetgeen niet wegneemt, dat ook dit thema van spirituele routes op zich een ontspannen benadering vraagt. Dan wel liefst in enige variatie. En met vermijden van al te puberale humor, als u mij deze wens toestaat.