Opinie in de Nederpolder
Politiek is een modieus verschijnsel geworden. Een volkssport. Een dagelijkse virtuele elfstedentocht. Een bonte parade van praatpapegaaien die de ether van dit land opluistert met elkaar overtreffende guirlandes van veelkleurige opinies, afkomstig uit de kortsluitingen van hun grijze hersencellen.
Soms lijkt het erop dat een slogan van decennia geleden: alles is politiek, zichzelf heeft waargemaakt.
Politiek, zowel de nationale als de internationale, is van een saaie, ondoorgrondelijke, met verschraalde sigarettenrook bezwadderde mannensport, zienderogen gedevalueerd tot een catch as catch can, free for all, anything goes, mixed-gender-mudcontest.
Het is net als met voetbal: iedereen heeft er verstand van. Wat zeg ik, iedereen is expert! Het verschil met voetbal (en schaatsen, en tennis) is echter dat nitwits van elk kapsel, elke uitdossing of pluimage, als experts worden binnengehaald door de media om hun dubieuze commentaar (genaamd 'mening') de ether in te slingeren.
Bij exacte wetenschappen als de edele kunst van het lederschoppen zou iedere ijdele praalhans al bij de eerste (on)zin door het valluik onder de rode stoel kukelen.
Maar niet bij het nieuwe nationale volksvermaak van de politieke opinie. Hier wordt voor Truus, Albert en Willem-Jan een zetel klaargezet met een gouden microfoon om de gespleten tong van de reuzenslang der polariteit de laatste controversiële uitspraak te ontfutselen. Het liefst zet een regisseur of programmamaker hele clusters opiniebrakers bij elkaar om de arme, ontvankelijke tv-kijker te bedelven onder een smakelijke laag ectoplasma, compleet met neusslijm, maagzuur, het half-verteerde patatje oorlog van gisteravond, smeuïg gemaakt met verschraald bier of een halve fles Chateau Éjaculation.
We hebben het hier over dit onderwerp naar aanleiding van het op de NPO-1 zender uitgezonden verslag van de inauguratie van de 45-ste president van de VS, dat door een viertal deskundigen werd toegelicht als ware het een sportevenement, een terroristen-aanslag of een aflevering van Blauw Bloedt.
Aansluitend op deze eclatante etalering van ijdelheid en het najagen van wind, werd de vasthoudende kastkijker getrakteerd op de verbale diarree van een uitgelezen forum koffiedikschouwers bij DWDD, dat blijkbaar een spelletje Toepen deed om zichzelf, elkaar en ons in ramp-modus te brengen, zodat we ons schrap kunnen zetten om de gevolgen van de grootste bedreiging van de westerse Beschaving sinds de Tweede Wereldoorlog te kunnen pareren: een man die belooft om 'het mooiste land van de wereld' terug te vorderen van de elite die het zichzelf heeft toegeëigend, en terug te geven aan de mensen die er wonen, leven en werken.
Inderdaad een angstaanjagend schrikbeeld.
Je kon zien dat de hele massa aanwezigen overdonderd, beduusd en ongemakkelijk werd bij deze gotspe:
de elite omdat ze werd ontmaskerd als de criminele samenzwering die ze is; en het gewone volk omdat ze, murw van eeuwenlange uitbuiting en kansloze oppositie, onderdrukt door een systeem dat alleen aan rijken en ingewijden privileges geeft, totaal niet is voorbereid op de portentie van die belofte.
Misschien is het tijd voor een nieuwe zondvloed...
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Inauguratie
212
Geef je reactie op deze inzending:
Datgene wat wij in onszelf verdringen
(De blinde vlekken van de eigenwaan)
Beheersen grotendeels ons waak-bestaan
Dat zijn de pijnen die ons op doen springen
Dus voor wie zoekt naar zelf-realisatie
Is elke pijn een bron van informatie
Mooi gezegd!
Dit zou m.i. n.l. veronderstellen dat het paradijs reeds op aarde is verwezenlijkt. Aangezien dat niet het geval is, lijkt het me van groot belang dat er mensen zijn die hun tijdgenoten, landgenoten en lotgenoten (in, toegegeven, hyperbolisch en quasi verontwaardigd, maar geenszins arglistig taalgebruik) wijzen op de subtiele en openlijke manipulaties waar ze (we) aan worden blootgesteld.
Het zijn niet altijd onze (door de opvoeding geprogrammeerde) psychologieën die het alarmerende signaal van 'dit is niet in de haak' laten rinkelen, maar een eronder liggende laag van (op heldere universele criteria gebaseerde) instincten, gecombineerd met kritische evaluatie.
In eerste instantie zijn wijzelf de spiegels van deze wonderschone wereld waarin we op miraculeuze wijze zijn terechtgekomen, maar door onszelf op de hoogte te stellen van de criteria die hierin gelden, kunnen we ons opwerken tot bewuste medewerkers aan de (lang achterstallige) evolutie.
In waardering voor je elegante, uitdagende en gevatte reacties.
Maar op het moment dat een sigaar bij mij wrevel wekt of woede - m.a.w. een negatieve emotie oproept - begint hij symbool te staan voor een innerlijke mentale inhoud waarmee ik aan de slag kan, als ik wil. Dat is het moment dat het idee 'de wereld als spiegel' mij kan helpen een concept (overtuiging, oordeel, etc.) in mezelf te erkennen en los te laten. Dan hoeft het zich niet meer als een irritatie in de buitenwereld uit te drukken en is een sigaar voor mij gewoon weer een sigaar.
Tot die tijd ben ik, in mijn ageren tegen de buitenwereld, zelf de sigaar :-)
Als de wereld een spiegel is, dan zou wat ons stoort in wat we tegen komen ons aan moeten zetten tot zelfonderzoek. Afzetten tegen het spiegelbeeld leidt ons verder in de illusie.
Als de wereld niet een spiegel is, helpt zelfs een zondvloed niet.