In het staartje

Ik had ze al met kratten bier over het perron zien zeulen. Twintig mannen van een Hellendoorns voetbalteam verdelen zich over de Intercity van Zwolle naar Leeuwarden. Ieder weekend kunnen ze nauwelijks elf man opstellen maar vandaag zijn ze er allemaal. Hun jaarlijkse uitje. Het is iets over negenen in de ochtend, twee van hen nemen hun tweede biertje. Of ik er ook één wil.

Telkens als de schuifdeuren open gaan, hoor ik een 'Sssssssst' van het groepje om me heen. Stiltecoupé. Als de deuren sluiten, juichen ze alsof ze gescoord hebben.

Ik vertel dat ik van Steenwijk naar Zwolle wil gaan lopen.

Ze weten nog niet waar ze zullen belanden. De twee van de organisatie zwijgen als grensrechters. Als ik er in Steenwijk uit ga, krijg ik alsnog een flesje bier in de hand gedrukt.

'Voor onderweg!'

Ik juich ze toe alsof ik zojuist gescoord heb.

Een vers jaar. Eindelijk weer eens flink in de benen. Een goedkoop weekendretourtje en een telefoontje naar een Vrienden op de Fietsadres vervullen me met trots. Weekendje weg voor een paar tientjes.

Ik denk terug aan het telefoontje en ik grijp naar mijn jaszak.

'Neem een zaklamp mee, de eerste lantaarnpaal vanaf mijn huis staat op honderdvijftig meter'.

Iedere wandeltocht weer is het thema 'loslaten'.

Dat ik steeds verkeerd loop vandaag en regelmatig een bui over me heen krijg, deert me niet. Ik geniet van iedere pas. Ook mijn telefoon begeeft het. Ik zucht het weg.

De avond valt, tegelijkertijd woedt een sneeuwstorm, juist als ik over een brug loop. De bui zandstraalt me. Ik zwerf een eeuwigheid rondom de brug, vind nergens markering. In de verte het licht van een lantaarn. Rechts een kanaal. Als ik eindelijk onder de lamp sta, zie ik op mijn kaartje dat ik goed zit. Het kanaal blijven volgen naar Giethoorn. Dat moet gevierd. Met mijn verkleumde hand sla ik de dop van het flesje bier tegen een besneeuwd verkeershek.

Ik proost op de mannen uit Hellendoorn. Sterren knipogen.

Op zoek naar een boerderij op de Cornelisgracht. Buiten drie Aziatische toeristen is er niemand op straat. Ik klop op een raam. De man kijkt alsof ik een bivakmuts op heb.

'Waor moj zun?'

'Oh, bij Jan de Vuijst!'

'We kennen mekaar hier allemaol'.

Eindelijk in de juiste straat, maar ik wil niet meer, ben het zat. De afstanden tussen de huizen worden groter. Lees zelfs een bord dat het volgende huis driehonderd meter verderop staat.

30, 32a... Ook dat nog, gaan we door tot de F?

En dan loop ik ineens een andere plaats binnen: Dwarsgracht.

32, 34...

Een straat die door twee plaatsen loopt? Is dit dorp er later tussen gebouwd? Nummer 38 kan niet ver zijn. Verderop een café. Twee grote boerderijen. Ik struin langs verlaten stallen. Iedere pas doet zeer. Ik dwaal over een akker.

In het café hebben ze nog nooit van Jan de Vuijst gehoord.

'Jullie kennen mekaar toch allemaol?'

Ik ben er helemaal klaar mee. Klop op het raam van 34. Doe mijn bivakmuts af.

'Nee, dit is Dwarsgracht 34'.

'Cornelisgracht is één van de weinige straten die in een hoek loopt'.

Jan Smit wil me wel brengen met de auto. Ik kan wel juichen als we over het asfalt schieten. Een onverwacht doelpunt ver in blessuretijd.

De boerderij is ver.

In de keuken kijk ik naar de klok. Het is half tien. Ik heb twee uur door Giethoorn gezworven. Iedere keer weer zit het in het staartje.

Jan de Vuijst bakt een eitje.

individu Vuijst eitj Vuijst eitje

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 5 stemmen 5.367