Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

IJs en IJzers

We waren al een paar dagen verlangend langs de vijver gelopen.
De kleine Kooyker voorop met mij aan de flexlijn daarachter.
Het magische moment was aangebroken.
Na ettelijke nachten matig streng bewind van de Winterkoning.
Op woensdag was de bovenste waterlaag hard en dik genoeg.
Daar zag ik de echte Hollandse Ziel opbloeien als een bloem op de ruiten.
De jongens en meisjes van Jan de Wit kwamen als muizen uit de kast.
En de ijzers uit het vet of de kartonnen doos.
Waar de ene helft van Nederland met een dekentje voor de buis gaat zitten.
Daar voelt de andere helft zijn hart onweerstaanbaar kloppen.
De kriebels in de benen, de jubel in de tenen.
Het is een gevoel; een aandrang; een emotie; een bezetenheid.
Een prettige gestoordheid die je onbedwingbaar naar het bevroren water trekt.
Het is groter en sterker dan jezelf, machtiger.
Sommigen voelen het; anderen voelen het ook, maar zijn immuun.
Alsof die Vorst erin slaagt de ene helft te bezielen.
En de andere niet kan betoveren.
Bij en op de vijver zag ik wie erbij horen.
Bij de ondergrondse. Bij de ijshelden, de ijsheiligen.
Wie, als het erop aan komt, en de vijand naakt, de ijzers onderbindt.
En er tussenuit glijdt langs onnavolgbare sluiproutes.
Maar nu, op deze woensdag, een uurtje of twee in de ban is.
Meedoet met het onvoorspelbare gezelschapsspel voor eenlingen.
De rondedans op het magische witte water. Altijd linksom.
Overstapjes of in de bochten voorzichtig bijschuifelen met de voetjes.
Alles mag, alle niveaus tegelijk, samen.
Geen perfectie, gemoedelijke uitdagingen, veel plezier.
Achter een stoel, achter elkaar, achteruit.
Met groot gemak en in grote stijl, of met vallen en opstaan.
Het maakt niet uit, er wordt gelachen, gezwierd, gestunteld.
Geen politie, spullen aan de vijverrand, fietsen tegen het hek.
Vaders en moeders, vrijgezellen en paartjes.
En vooral kinderen, dat volkje van kabouters, kleurig en inventief,
Die laten zien waarom je nooit een professional moet worden.
Waarom je nooit de onschuld mag verliezen.
Daar houdt de Vorst niet van.
Het is een goedmoedige koning, een gezellige koning.
Die ervan houdt als iedereen tezamen plezier heeft.
Als er geen wedijver is, geen naijver, geen kinnesinne.
Op het ijs zie je alle vanzelfsprekende kwaliteiten van Nederlanders.
Van de Mens, de menselijke mens. Homo ludens.
Daar komt de eeuwenoude spirit van Holland even uit de grond, uit het water.
De spirit die niet van ons is, maar van Nederland.
Waaraan we ons even mogen mogen laven.
Wiens kracht en macht we even mogen voelen.
Als we ons overgeven aan die weerstaanbare opwelling.
Die huivering van de watergeest..

Schrijver: Ton Hettema, 3 maart 2018


Geplaatst in de categorie: welzijn

2.6 met 5 stemmen 138



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
5 maart 2018
Was het niet een hartverwarmend geschenk voor zowel de doeners als de kijkers, en waren niet beide partijen even gelukkige deelgenoten in deze vreugdevolle tijdloze ijsdanserij? Dank goede An.
Naam:
An Terlouw
Datum:
4 maart 2018
Lieve Ton, een geweldige column, zeer herkenbaar en ook al zijn wij niet meer op het zalige ijs te vinden, bang als we zijn iets te breken, was het een geweldig fenomeen, al die verschillende mensen op het is te zien. We kijken er zo op! Prachtig want, zoals je het neerzet, zo gebeurde het ook! Helaas is de dooi een feit, dus gaan de schaatsen weer in het vet, of de doos...hopen op volgend jaar weer?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)