Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De Liefde

Oké, ik heb het al lange tijd uitgesteld, dus vandaag moet het er maar eens van komen: schrijven over het enige onderwerp dat altijd aan de orde is.

De Liefde.

Mijn vrouw zat deze week, 's avonds na het werk, te kijken naar een soort kookwedstrijd voor kinderen. Heel Iowa bakt. Zoiets.
Af en toe moest ik van haar verplicht even meekijken.
Dan was er weer een slimmerik die iets hilarisch zei of deed.
Toen liet ik me ontvallen: je kunt alleen maar van ze houden.

Het is onmogelijk om niet van kinderen te houden.
Alsof ze tot een bepaalde leeftijd gevuld zijn met die wonderlijke substantie die we Liefde noemen.
Een rebelse Geest.
Een spontane, bruisende, onstuitbare, kwikzilverige Kracht.

Een geheimzinnige bezetenheid waar elk lied over gaat.
Elk stuk muziek, instrumentaal of vocaal komt er vandaan of wil er naartoe.

Het is de fijnstoffelijke substantie die het vermogen heeft om onze aandacht als een magneet naar zich toe te trekken en vast te houden.
Waarvan we het er zijn of niet er zijn onmiddellijk opmerken.
Op een niveau dat voorbijgaat aan het verstand.

Als het er niet is, zijn we er naar op zoek.
Als we er in zijn krijgt wat we doen vleugels.
Het is een helende entiteit; heeft een genezende werking.
De afwezigheid ervan is de enige oorzaak van ziekte en verwarring.
Van vervreemding, verwarring, zucht naar van alles en nog wat.

Wie het niet kan vinden, wie voelt en weet dat hij/zij er niet bij kan, gaat op zoek naar een substituut, iets anders dat een klein beetje tegemoet lijkt te komen aan het gemis.
Geld, seks, macht, bezit, enzovoorts; alle vormen van liefdevervangers die we maar kunnen bedenken.

Of de liefdelozen gaan proberen het af te pakken, deze ongrijpbare stof.
Van degenen van wie ze zien dat die het hebben.
Hieruit, uit dit onverdraaglijke gemis, komen obsessies voort die de bron zijn van alle monsterlijke gedragingen die we hier niet willen noemen.

Terwijl het zo eenvoudig is. Misschien te eenvoudig en te nabij voor hen die in de knoop zijn geraakt. En te praktisch. Te direct.
Het is een volkomen natuurlijke staat van zijn.

Hoe kan het dat we er van verstoken raken? Dat we er zonder zijn? Dat we er niet bij kunnen? Dat we het vaak niet voelen?
En wat kun je doen als je beseft dat je het niet hebt?

Als je het niet hebt, of er niet bij kunt, is dat een signaal, een teken, dat je te gecompliceerd bent geworden. Dat er allerlei zaken tussen je natuurlijke zelf en datgene wat je doet zijn komen te staan.
Vaak opeenhopingen van onopgeruimde zaken.

Dan is het zaak om de grote Lenteschoonmaak aan te vangen.
Om alles uit je leven te flikkeren wat er niet in thuishoort of wat obstructie pleegt. Dat is een heel praktische zaak. Letterlijk opruimen.

Om ruimte te maken voor de Liefde.

Omdat die belangrijker is dan al het andere..

Schrijver: Ton Hettema, 24 maart 2018


Geplaatst in de categorie: welzijn

3.2 met 5 stemmen 138



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Anneke Haasnoot
Datum:
24 maart 2018
Leerzaam stuk bepaald geen acacadabra. Kinderen hebben nog lang de hemel in hun ogen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)