Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Liefdesbrief aan mijn chef

Sinds gisteren weet ik het zeker. Ik gooi een balletje op. Ik doe een poging. Ik waag de gok.

Toen ik je in de vroege ochtend bezig zag met die grote zak chips in de kantine kon ik mijn ogen niet van je afhouden. Hoe je samengeknepen pretogen fonkelden achter je grote brillenglazen. Hoe je stiekem smakte. Hoe je uitermate tevreden trommelde met je oranje vingers op je ronde buik. Hoe een mens toch zo kan genieten. Volgens mij heb jij het uitgevonden. Ik voelde sensaties in mijn buik.

Je zag me niet, zoals je nooit iemand lijkt te zien, zo ging je op in je genot. Zo heb ik je ook leren kennen toen ik een aantal weken met je mocht samenwerken. Jij gaat er echt voor. Het doel heiligt de middelen.

Ik zal nooit vergeten dat je me vroeg of ik je wilde helpen met je project. Dat ik vanaf de eerste seconde voor jou door het vuur ging. Een lange lijst met eigendommen van de klant moest vanuit veiligheidsoogpunt voorzien zijn van aluminium plaatjes. Dankzij deze opdracht heb ik het hele bedrijf van voor tot achter vele malen doorkruist. Werkelijk niemand wist waar ik het over had. En dat jij zo'n project durft te dragen, vind ik echt getuigen van grote moed.

Ik bracht alles voor je in kaart, hield je op de hoogte van de vorderingen, ook al moest ik soms tot drie keer toe naar je kantoor komen omdat je er steeds niet was. En niemand ook wist waar je was. Nou , ik weet het wel, een projectmanager is gewoon beredruk. Als ik je dan eens trof, zat je net even achter Nu.nl. Even uitblazen. Begrijp ik natuurlijk als geen ander. Man, ik krijg de rillingen van zoveel doorzettingsvermogen.

En dan dat perfectionisme. Jij kan vragen stellen waar niemand op zou komen. Je wilde de data uitgewerkt in bestandjes met alle kleuren van de regenboog. Ja, hoe jij projecten aangaat, alsof je leven ervan afhangt. Ik kijk er echt tegenop.

Toen je me aansprak dat ik de plaatjes slechts met twee schroeven had vastgemaakt (je wil niet weten hoeveel boren ik wel niet heb afgebroken), maakte ik een flauwe grap. Dat had ik niet moeten doen.

Je vroeg me of ik vier schroeven kon gebruiken. Ik zei je toen dat ik er ook zestien in kon boren.

Je viel tegen me uit. Je schreeuwde. Je stampvoette. Wow, zo mannelijk. Daar kan ik nog zoveel van leren. Ja, het is waar wat ze zeggen: 'Opposites attract!'

En steeds als er over de vorderingen een vergadering belegd werd, zag ik je op het werk verschijnen in een keurig pak. Oh, dat staat je zo goed. En natuurlijk logisch dat je mij daar dan niet bij vraagt.
Mijn sweater vol met smeer zou natuurlijk alle aandacht afleiden. Hoewel je dan natuurlijk wel altijd hinnikend naar me lacht als je langs me loopt, zoals alleen jij dat kan. Zou het wederzijds zijn? Ik vind het zo spannend.

Ik gooi het hoge woord er maar gewoon uit:

Gaan we binnenkort een drankje doen? Sjippie erbij?

Schrijver: René Turk, 26 maart 2019


Geplaatst in de categorie: liefde

3.0 met 2 stemmen 671



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)