Het bushokje van Zielknijper
De woorden ‘ik zie dat zo dikwijls in mijn praktijk’ komen van Dr. Zielknijper. Deze psycholoog heeft meerdere malen Olivier Bommel als patiënt in zijn praktijk en hoewel hij dingen vaak dikwijls in zijn praktijk ziet, kan ik me niet heugen dat zijn therapieën ook maar één keer succes hadden.
Die praktijk zie ik nu weer tussen twee ministeries. Sociale Zaken en Financiën hebben flink ruzie gemaakt over wie de kosten van de schande moesten betalen. Honderden ouders is tienduizenden euro’s afhandig gemaakt en dat was op zijn minst niet proportioneel en in de ergste gevallen zelfs een fout. Wie in bezwaar ging, werd dwars gezeten. Wie in beroep ging op extra kosten gejaagd en dit ging dus om mensen die een toeslag hadden ontvangen, omdat ze anders hun kinderen niet naar de opvang konden sturen. Mensen gingen failliet, mensen zaten op houtjes te bijten, mensen kregen onderling ruzie, mensen raakten in depressie en een enkele ambtenaar had pijn in zijn buik.
Maar als het ging om herstel, was het belang van het eigen budget toch belangrijker dan een snel herstel van flagrante misstanden! Als het ging om mensen helpen, dan was het eigen budget toch belangrijker dan recht doen. Niemand werd geïnformeerd, degenen die bezwaar maakten niet en degenen de ministers en staatssecretarissen die erover gingen niet – laat staan de Tweede Kamer. De ellende is zo onnodig lang gerekt en duurt voor veel mensen tot op de dag van dit schrijven voort.
Ik zie dat zo dikwijls in mijn praktijk. In Zwartemeer stond een bushokje waar mensen fijn konden schuilen als het regende, maar er stond geen bordje van een bus bij. Die stond aan de andere kant van een akker. Wie in het bushokje zich tegen de elementen beschermde, kon de bus zien langskomen, maar niet instappen. Velen kozen er dan ook voor om dan maar in de regen te wachten.
De gemeente Emmen en Qbuzz hadden ruzie over wie de kosten van het verplaatsen van het bushokje zou dragen. De gemeente of de busmaatschappij. Liever dan iets voor te schieten, vergaderden ze urenlang om een precedent te voorkomen. De vergaderingen bij elkaar waren duurder dan het verplaatsen van het bushokje.
En zo gaat het ook met het gasdossier. Liever dan te veel te betalen laten de bestuurders in Den Haag en de eigenaren van de NAM, Shell, Esso en de Rijksoverheid, de Groningers in hun altoos zwakker wordende huisjes wachten, terwijl ze onderling ruzie maken over wie zoete lieve Gerritje is.
Natuurlijk moet onze overheid geen geld over de balk smijten, maar de overheden zijn er niet voor hun budget. Ze zijn er voor de mensen. Ik zie in mijn praktijk dikwijls dat het anders lijkt.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Bommel
210
Geef je reactie op deze inzending: