Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Oorlogen en oceanen

De titel is bagger, maar het boek moet iedereen eigenlijk lezen. Het boek ‘oorlogen en oceanen, een familiegeschiedenis’ is een beetje een boek op zoek naar bestaansrecht. Het begint met het leven van Bastiaan Jan Ader, de vader van de schrijver, een vader die door de Duitsers al was doodgeschoten, voordat de schrijver Erik Ader hem leerde kennen. Erik leerde zijn vader dan ook vooral kennen via zijn moeder. Daarom gaat het boek ook over haar. Een vrouw die in de voetsporen van haar man trad door het geloof te verspreiden, maar ook zelfstandig twee zoons opvoedde. En ook over de broer van Erik, Bas Jan Ader, die een beroemd kunstenaar werd en die op zijn hoogtepunt spoorlos verdween op de Atlantische Oceaan. Alleen zijn bootje is later terug gevonden, maar ook weer kwijt geraakt voordat Erik het kon bekijken.

Het boek gaat ook over Erik Ader zelf die de fietstocht in 1936 van vader naar Palestina herhaaldelijk over doet. De eerste keer liftend, later als diplomaat in Nederlandse dienst en weer later als nieuwsgierige reiziger die door zijn vader geredde Joden opzoekt in Israël.

Zo bij elkaar denk je, dat kan nooit een interessant boek zijn. Maar dat is het wel. Het gaat voor een belangrijk deel over het Bastiaan Jan Ader Bos dat in Israël is gepland om de verzetsstrijder te eren. Erik ontdekt dat het is gepland op de plek van een Palestijns dorp dat van de aardbodem is gevaagd. Langzaam wordt duidelijk hoe fout de Joden waren vanaf 1948. Terroristen schoten onder de ogen van Britse soldaten Palestijnse dorpen plat, vermoordden en verkrachtten de inwoners die niet bij de beschietingen waren omgekomen of een heenkomen hadden gezocht. Sindsdien is Palestijns land gestolen door olijfbomen in de brand te steken, dorpen te bouwen en het uitzicht van de dorpen vrij te houden van boeren en ga zo maar door. Israël, niemand zegt het, dus ik doe het maar hier, pleegde genocide.

Israël is nog steeds niet zo erg als de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog, maar het verschil is niet zo heel groot. Als je dit boek leest, snap je dat sommige Palestijnen terrorist worden. En als Palestijnen terrorist worden, snap je, ook door dit boek, dat Israëliërs bang zijn voor Palestijnen en zo hard blijven optreden. De twee volkeren zijn in een vicieuze cirkel geraakt die voortdurend aan beide kanten slachtoffers maakt. En dan gaat het niet alleen om doden en gewonden, maar ook om psychologisch verwonde mensen.

En tussen die mensen zijn aan beide kanten nog steeds minderheden te vinden die vrede zoeken. Die op een tweestaten-oplossing hopen. Aan het eind van het boek plant Erik Ader samen met deze mensen een tweede Bastiaan Jan Ader bos. Dit keer geen naaldbomen, maar olijfbomen. En dit keer niet voor Israëliërs, maar voor Palestijnse boeren.

Het is mooi. Een mooi initiatief. Maar heel veel hoop put deze lezer daar niet uit.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 14 oktober 2021


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 2 stemmen 148



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)