Kindermoordenares
Dat is toch die terrorist? Dat is toch die vrouw die is gebrainwashed?
Dat waren de reacties die ik kreeg toen ik vrienden vertelde over het boek dat ik de afgelopen weken las: het boek waarin Tanja Nijmeijer haar geschiedenis beschreef. Ik vond het niet gaan over een terrorist of een kindermoordenaar, maar over een jonge vrouw die dappere, maar achteraf verkeerde keuzes maakte.
Tijdens een stage van de Rijksuniversiteit in Groningen zag zij de ellende in de achterwijken van Colombia – een land waar ze met enig toeval was beland. En die ellende kon alleen worden beëindigd door een eind te maken aan het corrupte regime van Colombia. Dat is op dit moment ook waar, dus daarin had ze zeker gelijk. Ze koos echter voor de revolutie in plaats van de parlementaire weg. Die parlementaire weg is overigens nog steeds nauwelijks begaanbaar dus geheel ongelijk had ze niet. Haar probleem was dat de FARC, die de revolutie zou brengen, nooit dichtbij het einddoel is geweest en eigenlijk alleen delen van de jungle kon controleren.
Dat is nu ook haar conclusie. Ze vindt dat een oorlog die eindeloos is, niet gevoerd mag worden, omdat de oorlog zelf alleen maar ongeluk veroorzaakt. Ze was dus bereid afstand te nemen van daden die ze eerder had gedaan. En dat is in lijn met de keuzes die ze maakte. Naïeve keuzes, zou ik zeggen, maar ook keuzes die ik in haar situatie ook gemaakt zou kunnen hebben. Toen ik 17-21 jaar was, wilde ik ook wel in een leger om een hogere zaak te dienen. Nu werd ik niet eens opgeroepen voor het Nederlandse leger en achteraf heb ik daar geen spijt van, maar toen leek het me nog een goede zaak. Nu ben ik blij dat ik nooit naar Libanon ben geweest om de vrede te handhaven terwijl over en weer geschoten wordt en je maar mag hopen dat ze jou blijven missen. Maar destijds leek het me een goede zaak.
En zo snapte ik de guerrilla’s in Nicaragua, Afghanistan en Angola en had ik misschien die van Colombia ook begrepen als ik daarover had nagedacht. Ik schreef een scriptie over de geografie van de guerrilla-oorlogen in Nicaragua, Afghanistan en Angola en dat was zeker leerzaam. Eén conclusie was dat guerrilla een heel slechte opleiding is voor democratie. En dat is uitgekomen. In elk van de drie landen zijn de revolutionairen van toen de dictators van het heden geworden. Of ze werden corrupte warlords. In ieder geval, het heeft geen van die landen de vrede gebracht waar de voetsoldaten voor streden en waar Nijmeijer dacht voor te vechten.
Maar tussen dromen en de werkelijkheid staan wel vaker bezwaren. In het geval van Tanja was het in ieder geval zo, dat ze besloot te stoppen met de strijd. Ze heeft meegewerkt aan de vrede en pakt ook nu de wapens niet meer op, ook al ziet ze dat haar partij, de FARC, alles heeft gedaan om de vrede mogelijk te maken en dat de regering in ruil daarvoor niets heeft gepresteerd. Ook zo’n regering heeft het moeilijk om zich om te vormen tot een volwassen, niet-corrupte democratie en rechtstaat. Het ziet er niet uit dat dit gaat gebeuren.
Ondertussen moet Tanja zich verdedigen tegen beschuldigingen die niet kloppen: ze is geen kindermoordenaar en ze is niet gebrainwashed. Ze is wel een terrorist geweest, maar heeft altijd geprobeerd geen onschuldige mensen te doden. Voor zover zij dat zelf kan nagaan is dat gelukt, maar ze weet ook wel dat je in de jungle niet altijd ziet wat je raakt.
Ondertussen staat ze op de lijst van criminelen van Interpol en wordt ze gezocht in de Verenigde Staten en kan ze dus alleen in Colombia vrij leven. Met angst voor aanslagen, dat wel. Want bekende oud-FARC mensen worden nog steeds vermoord of ze worden om niets in de gevangenis geworpen. Dat heb je nu eenmaal in een staat waar het woord rechtstaat nog minder betekent dan in Nederland.
Ik vind het een eerlijk boek. Ik geloof haar. Ik kan haar redeneringen volgen. Als je wilt begrijpen hoe iemand ertoe komt om zich bij gewapend verzet aan te sluiten, raad ik aan haar boek te lezen.
4 januari 2022
home.nlGeplaatst in de categorie: oorlog
FARC
156
Geef je reactie op deze inzending: