Voorspellen is moeilijk, vooral de toekomst
In Israël is nu de meest rechtse regering ooit geïnstalleerd onder leiding van de waarschijnlijk meest corrupte premier ooit, Netanyahu. De man is te kort geen premier geweest om hem veroordeeld te krijgen.
Op 5 november 1995 schreef ik in mijn dagboek - een dag na de moord op Yitzak Rabin - dat ik verwachtte dat Israël de weg die Rabin was ingeslagen, de weg naar een stabiele vrede, zou blijven volgen. Ik was nog optimistisch over het land en het democratisch vermogen van de Israëliërs.
Maar ik heb ongelijk gekregen. Israël is steeds banger geworden en daardoor steeds agressiever en daardoor steeds verder afgedwaald van de weg van de vrede.
De eerste regel van het lied van Monty Python "I’m so worried" uit 1980 is meer dan veertig jaar na dato haast actueler dan toen: ‘I'm so worried about what's hapenin' today, in the middle east, you know’.
De verkiezingsuitslag in Israël laat opnieuw zien dat de moordaanslag op Rabin een succes voor de bange krachten was. De dader heeft met de moord de weg naar de vrede afgesneden.
Tussen het verschijnen van het lied van Monty Python en de moord legde iemand mij ooit uit dat joden nooit iets fout hadden gedaan en dat we daarom Israël altijd zouden moeten blijven steunen. Die man, ik weet zijn naam niet meer, had het toen al fout, want hij zei dit ruim na de Tweede Wereldoorlog en na het verschijnen van Hannah Arendt’s boek Eichmann in Jeruzalem (1963), waarin zij onder meer aantoont dat joodse medewerking een belangrijke factor was voor het succes van de moordenaars op de joden. De Joodse Raden waren onmisbaar bij het selecteren van degenen die naar de kampen werden gestuurd, totdat ze zelf moesten. Natuurlijk stonden de leden ervan onder druk en hoopten ze zo te kiezen voor het minste kwaad, maar achteraf bezien bleek hun keuze juist voor een ordelijke situatie ook de keuze voor het meeste kwaad te zijn. Arendt is overigens verguisd om dit boek. Het was een oncomfortabele waarheid.
En zo heeft Israël dit jaar opnieuw voor het kwaad gekozen, vrees ik. Het is begrijpelijk, want zij leven in aanhoudende angst voor aanslagen, maar juist dan is het verstandig om te stoppen met het in overtreffende trap terugslaan. Hierdoor blijft de Israëlische politiek de oorlog voeden. Ik ben bang dat als Israël de weg van Rabin niet terug vindt en geen vrede weet te vinden in het Midden Oosten, het land vroeg of laat weer van de kaart zal verdwijnen. Het enige houvast voor een betere uitkomst die ik Israël nog kan bieden is, dat ik in 1995 blijkbaar zo de toekomst faliekant fout voorspelde, dat ik niet kan garanderen dat ik het nu 2022 beter weet. Maar ik vrees het ergste.
Ik wens iedereen op aarde een land zonder oorlog toe en de Israëliërs een land zonder Netanyahu als premier.
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Gezien het externe geld dat door de jaren heen in de “wederopbouw” van de Gazastrook is gestoken zou de Gazastrook onderhand zeer welvarend moeten zijn. Het meeste geld ging echter niet naar wederopbouw maar naar Hamas die er wel raad mee wist. Niet naar het eigen volk, niet op weg naar vrede. Agressie en corruptie voerden en voeren de boventoon.
Na vele decennia lijkt het conflict onoplosbaar zijn geworden. Dat Israël de sterkste partij is in dit conflict meen ik te mogen betwijfelen. Veel externe bemoeienissen en invloeden spelen hier ook een rol. Ja op militair gebied klopt dat uiteraard. Die kracht wordt echter nooit ten volle ingezet. Het goede voorbeeld geven dient ook echt van twee kanten te komen. Helaas zie ik dat voorlopig niet gebeuren. Maar misschien zitten we er allebei wel naast. Laten we het hopen.
Deze regering gaat, zo is mijn verwachting, meer nederzettingen in Palestijns gebied bouwen, een hardere lijn tegen Palenstijnen volgen en de kansen op vrede verkleinen. Dit, overigens, waarschijnlijk om zo de aandacht af te leiden van de corruptie van Netanyahu. Niet de alle Palestijnen lieverdjes zijn, maar als sterkste partij moet je toch een keer het goede voorbeeld geven. Sinds Rabin heb ik dat niet meer gezien. Dat bedoel ik.
En ook een goed nieuw jaar toegewenst aan alle lezers en in het bijzonder aan Ben Noorderling.
Ik onderschrijf je wens van “iedereen op aarde een land zonder oorlog” volledig.
Wat ik niet helemaal begrijp is wat je met de derde alinea in dit kader beoogt. Ik snap je betoog over de fouten van de Joden zelf i.v.m. de titel van je column en de relatie tot de holocaust niet. Een man die je je niet herinnert zegt blijkbaar dat Joden nooit fouten maken en jij volgt dan met een onderbouwing dat de Joden zelf (onbewust en ongewild) mede schuld hebben aan hun eigen gedeeltelijke vernietiging. Wat je daar mee wilt zeggen is mij niet duidelijk. Ik ben geen psycholoog dus dat laat ik graag aan anderen over.
Daarna zeg je: “En zo heeft Israël dit jaar opnieuw voor het kwaad gekozen”. Kan je duiden wat hier “opnieuw” betekent en wat “kwaad” precies inhoudt?
Wie de oorlog voedt en wie vrede wil vinden blijft de grote vraag. Is het alleen de Israëlische politiek? Je zegt daar verder niets over.
Een column die tot denken aanzet maar wellicht iets te eenzijdig belicht?
Een goed nieuwjaar toegewenst.