Een held
In Teheran werd een vrouw aangesproken over haar kleding. Er zou net iets te veel haar te zien zijn geweest. We kennen haar niet. We kennen haar beweegredenen niet, maar ze deed vervolgens iets wat niemand in Teheran durft.
Ze trok haar kleren uit en wandelde gemoedelijk over het universiteitsterrein. Niemand deed wat. Mensen liepen met een grote boog om haar heen. Ze vouwde haar armen waardoor ze leek te zeggen, hier ben ik. Dit ben ik. Kijk maar. Ik mag er zijn. Ik vind dat ik er mag zijn. Ze liep in een voor zover ik kon zien roze onderbroek en blauwe BH. Ik vermoed dat ze haar schoenen nog aan had, maar dat kon ik niet goed zien.
De veelal in zwart geklede mensen bleven op afstand, zodat degene die haar vanuit de verte filmde in beeld kon houden. Zo liep ze de Iraanse overheid uit te dagen, wetende dat ze zou worden gearresteerd. Ze liep niet eens weg. Ze schreeuwde niet. Ze deed niets wat verboden was, tenzij je vindt dat mensen niet in hun ondergoed over straat mochten. Ze wist dat ze zou worden gearresteerd. Ze wist dat het niet lang zou duren. Ze wist dat ze geen kans had.
Ze wist dat ze in de gevangenis geslagen zou worden, gemarteld, verkracht, alles wist ze, maar ze bleef rustig heen en weer wandelen. Heel even was er niemand die haar wat deed. Ze wist dat ze waarschijnlijk nooit meer levend de gevangenis zou uitkomen en ze wist dat ze mogelijk zou verdwijnen, voor altijd. Maar er was iemand die haar filmde. Misschien wist ze dat ook, maar misschien hoopte ze slechts dat iemand dat zou doen en de film via internet over de wereld zou verspreiden.
Ze had grote angsten om te overwinnen, maar ze bleef rustig. Berustend bijna. Hoe boos moet ze zijn geweest om al haar angst de baas te blijven.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Iran
104
Geef je reactie op deze inzending: