Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Vloeibare herinneringen

Wij zijn geloof ik niet erg sentimenteel in de familie. Ik heb wel een paar dingen van mijn grootouders, maar niet erg veel. Dat blijkt ook niet echt nodig te zijn. De eenvoudigste dingen kunnen een herinnering naar boven halen.

Neem bijvoorbeeld honing. Bij mijn grootouders van vaderszijde kreeg ik altijd honing als we daar waren, gewoon los op een lepeltje. Ik vind dat nog altijd een traktatie. Mijn oma had een ballerina in een fles met vloeistof. Die kon je opwinden en dan ging ze dansen. Ik vraag me af waar die gebleven is.

Die oma had ook een spannend laatje onder de tafel. Daar mochten we dingen uit halen. Volgens mij zat er nooit iets in van waarde, maar door de plek van dat laatje onder het tafelkleed, was het een sensatie om te kijken wat er in zat.

Aan mijn andere grootouders denk ik als ik aardbeien eet. Die opa en oma hadden een moestuin en als ik daar logeerde dan mochten we aardbeien plukken. Wat we natuurlijk reuze spannend vonden. Dat hadden we thuis niet, zelfgekweekte groente. We gingen ook altijd jam maken in die vakanties. Zelf, van kersen of kruisbessen echte jam maken. Dat vonden mijn zus en ik als kinderen echt wonderbaarlijk.

Natuurlijk heb ik wel foto’s, maar het meest duidelijk komen de herinneringen naar boven door geuren, smaken en geluiden die me aan ze doen denken. De foto’s en de voorwerpen zijn me dierbaar, maar eendimensionaal, een gestolde herinnering. De geuren en smaken die bij mijn grootouders horen zijn vloeibare herinneringen, die me weer helemaal terugvoeren naar die tijd, driedimensionaal. Meer heb ik niet nodig.

Schrijver: Yvonne de Bruin, 2 augustus 2007


Geplaatst in de categorie: familie

2.0 met 12 stemmen 661



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)