Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Beperkt zicht

Ironie is je beste vriend: ik zit in Parijs als de voorverkoop begint voor Jean Michel Jarre in theater Carré in Amsterdam op 25 maart. De Franse synthesizerman was elf jaar geleden voor het laatst in Nederland, toen in concertopstelling in Ahoy Rotterdam. Ditmaal was het sit-down en was het menu beperkt: in het kader van het 30-jarig bestaan van zijn eerste album Oxygene voert hij dit album (en de vervolgelpee) in z’n geheel uit tijdens een theatertoernee.

Ondanks dat we met z’n tweeën tegelijk proberen kaartjes te bestellen via internet en in Nederland mijn broer nog probeert te bellen, worden alle tickets onder mijn neus vandaag gerukt. Weer thuis kan ik nog een mogelijk beperkt zicht kaart kopen. Dat doe ik, uit angst dat ik er straks helemaal niet bij ben. Want ach, Carré, koninklijk theater, groot, maar uitgerust met goede zichtlijnen, dat zal toch best meevallen.

Dat valt het niet, want zit in de uiterste punt van de hoefijzeropstelling van de parterrestoelen. Dat is dus náást het toneel en ook nog eens laag, zodat je in een heel klein hoekje nog wat kan zien van wat er op de bühne gebeurt. Mogelijk! Beperkt! Zicht! Beslist beperkt zicht, zou ik zeggen, want hier zit je natuurlijk altijd klote, tenzij iedereen van de act die je gaat zien permanent vooraan op het toneel staat.

Het geluid van Jarre (uitstekend, overigens) staat op de zaalvloer aan weerszijden van het podium en neemt nog wat extra zicht weg. Gelukkig kan ik de hoofdpersoon nog net zien als hij aan de linkerkant van zijn set staat. Twee van de drie ondersteunende toetsenisten vallen volledig buiten beeld, van de projecties op het achterdoek is een smalle streep zichtbaar, in de draaiende spiegel boven het podium zie ik slechts de technici die in de coulissen staan.

Ik wist natuurlijk dat ik mogelijk beperkt zicht had. Dus bij de kassa probeer ik mijn kaart tegen bijbetaling, administratiekosten, restauratiefonds en wat mij betreft heilige kruisheffing en de stichting voor cowboys die niet kunnen jodelen om te ruilen voor een beter geplaatste zetel. Dit blijkt onmogelijk. ‘Ik heb prachtige plaatsen,’ zegt de kassière nog gezellig, ‘maar dan heb je niks meer aan die kaart’. ‘Die kaart’ kostte al 76 euro (terwijl je voor zo’n plek maximaal een paar tientjes kunt rekenen, afgezet tegen de prijzen voor de beste plaatsen), om daar nog eens een kleine meier tegenaan te gooien, dat gaat me te ver.

Dus sta ik de helft van de tijd, om nog net iets meer te kunnen zien. Na afloop ga ik nog even de zaal in om te zien wat ik gemist heb. Geen goed idee, want de klap komt nogmaals aan en nu nog ietsje harder. Boycot deze allerlaatste, alleruiterste en allerslechtste plaatsen, het is verbijsterend dat ze überhaupt verkocht worden. In de uiteinden van het hoefijzer van Carré vind je weinig geluk.

Schrijver: Axel van der Ende, 3 april 2008


Geplaatst in de categorie: muziek

1.5 met 2 stemmen 1.294



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)