Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Iemand die op je wacht

“Een echte crisis is pas een crisis als er een conflict is tussen je hart en je hoofd. Alle andere crisissen zijn problemen die het gevolg zijn van keuzes.”
Hier sprak mijn oude redacteur. Niet oud in leeftijd, maar oud in vroeger, toen, mijn eerste redacteur. Lang geleden. Ik ontmoette hem op een boekbespreking. Niet toevallig. Ik wist dat hij op de boekpresentatie zou zijn waarvoor ik een uitnodiging had.

Hij was blij mij te zien. Hij stak van wal over zijn omzwervingen, zijn nieuwe ideeën, zijn plannen en uitgevoerde projecten, zijn nieuwe liefde kortom: ik kreeg een kwartier lang zijn verhaal te horen. En plotseling stopte hij.
Met een groot gevoel voor drama – dat ik direct herkende – hield hij even zijn adem in en vroeg toen: “maar hoe is het eigenlijk met jou?”
Ook de stembuiging herkende ik weer. Evenals zijn houding die nu licht voorover gebogen, mijn richting uit kwam. En zijn hand op mijn schouder. En zijn indringende blik die zijn ogen nog blauwer maakte dan ze al waren. Ik herkende het allemaal. En ik wist weer waarom deze oude redacteur altijd in mijn achterhoofd is blijven dwalen.
“Ik heb je gemist,” sprak hij. “Je weet dat ik je altijd een van onze beste auteurs van het fonds heb gevonden. Ik heb het altijd betreurd dat je bent weggegaan.”
Ik voelde dat ik bloosde. En net voordat ik iets zeggen wilde verscheen er een hand op de schouder van de oude redacteur. We hadden hem geen van tweeën aan zien komen en waren beiden even verrast.
“Hé Henk,” reageerde de oude. “Wat goed dat ik je hier zie.”

Het gesprek, zijn blik, mijn kwetsbaarheid, zijn aandacht was afgeleid.
Henk trok de oude een beetje met zich mee van mij af. Ik ken de behoefte van schrijvers om een onderonsje met hun eigen redacteur te hebben, en ik nam het Henk dan ook niet kwalijk. Dit moet hij gevoeld hebben, die oude. Hij draaide zich nog even schielijk om. “Stuur wat in,” siste hij. “Ik ben terug. Ik heb weer tijd.” Een knipoog en toen was hij met Henk tussen de meute verdwenen.

Ik ben zo blij dat ik naar die boekpresentatie geweest ben. Ik heb niets om op te sturen naar mijn oude uitgever, maar het idee dat het kan, het weten dat er iemand is die een beetje wacht, dat is toch een heerlijk gevoel in tijden van crisis.

Schrijver: Pauline van Munster, 26 januari 2010


Geplaatst in de categorie: werk

4.0 met 5 stemmen 386



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)