Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Zomaar

Herman is dood. Al bijna dertien jaar, maar ik begin het nu pas te beseffen. Sommige mensen horen niet dood te zijn, maar springlevend, zodat je ze altijd kan bellen, als het nodig is. En als het niet nodig is. Zomaar, om te zeggen dat je eens wilde bellen. En dan neerleggen en terugbellen om te vragen of hij misschien nog iets wou zeggen.
Niet met Herman. Hij is neergestuikt op een trottoir in Lissabon en nooit meer rechtgestaan. Hartaanval. Hij had het niet zien aankomen, zoals dat meestal gaat met dingen die je niet ziet aankomen.
Ik herinner mij dat ik hem nog gebeld heb, net voor hij stierf.
- ‘Herman?’
- ‘Ja?’
- ‘Hoe gaat het nog?’
- ‘Ik mag niet klagen. Ik ben wat aan het dichten. Waarvoor bel je?’
- ‘Zomaar. Herman?’
- ‘Ja?’
- ‘Als je ooit in een stad ver van hier op de grond gaat liggen en geen adem meer krijgt, mag ik je dan bellen, of zou je dat storend vinden?’
- ‘Als ik geen adem heb, kan ik toch niet antwoorden?’
- ‘Ook waar. Dag Herman.’

Schrijver: Johan De Smet, 28 maart 2010


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.7 met 51 stemmen 681



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)