Het verlangen naar verbinding.
Enkele keren per maand onderneem ik met een vriendin een lange wandeling door de natuur. Het liefst aan zee, daar waar de lucht open is en the sky the limit. Mijn vriendin is beeldend kunstenaar, en het duurt niet lang of wij bevinden ons midden in een vaak filosofisch getint gesprek.
Nu was het voor de Grieken al een gegeven feit dat wandelen de methode is om op wijsheden te stuiten. Wijsheden die doorgaans verborgen blijven in het hart en in de geest, maar door het wandelen vrijgemaakt worden.
Dat gebeurt ook dikwijls tijdens de wandeling bij mijn vriendin en mij.
Dit keer kwamen we op het thema verbinden.
Wij constateerden naar aanleiding van een voorval, dat wij ons geen van beiden makkelijk verbinden met een groep. 'Wij' kunstenaars, 'wij' de tennisclub, 'wij' vrouwen vinden we moeilijk uit te speken. We spreken liever vanuit 'ik', stelden wij vast.
Wij, de individualisten die zich dagelijks en hoofdzakelijk bezighouden met onze eigen zielenroerselen en dit vertalen in woord en beeld in de hoop dat de wereld er ook wat aan heeft, wij horen bij onszelf en niet bij een ander, concludeerden wij.
Pas toen ik thuis kwam merkte ik de paradox op in dit verhaal.
Door ons niet met een club te willen verbinden, ingegeven door de angst voor generalisatie, vormden wij zelf een clubje.
Een stuk kleiner en overzichtelijker, maar wel een clubje. Namelijk het 'mijn vriendin en ik die zich moeilijk kunnen verbinden clubje'. 'Wij' dus.
En eenmaal bij de gedachte beland dat je niet verbinden waarschijnlijk een onmogelijkheid is, betrad ik een ruimte die mij het volgende inzicht verschafte:
Het verlangen van de mens naar verbinding vertaalt zich in de vorming van groepen met een gezamenlijk doel, bezigheid of idee. Het verlangen naar materieel bezit is het verlangen om verbonden te zijn met het materieel zelf - los van de reden waarom. Zelfs het verlangen om niets te willen en nergens bij te horen, ook dat verlangen is een verlangen naar het niet verbonden willen zijn.
Met andere woorden; als ik alleen op de top van een heuvel, in een grot, zonder spullen om mij heen, alleen ben met mijzelf, dan verbind ik mij met mijn eenzaamheid. En in die eenzaamheid kan ik zielsgelukkig zijn omdat ik ermee verbonden ben.
Gelukkig zijn, zielsgelukkig zijn, is misschien wel afhankelijk van de mate waarin je je met iets of iemand kunt verbinden. En bij voorkeur met iets dat niet vergankelijk is. Zoals liefde voor een ander dier of mens, liefde voor god, liefde voor de natuur, liefde voor je zelf. En dan is het niet de liefde die je gelukkig maakt, maar het is de verbinding met die liefde die je ziel verrukt.
Ik denk dat alle verlangen een diep geworteld verlangen naar verbondenheid is. We zijn gelukkig als we ons kunnen verbinden met iets of iemand; met een doel, een ideaal, een missie, een mens. Wanneer we ronddolen en geen betekenis vinden, ervaren we geen verbinding met datgene waarnaar we verlangen, met datgene waarmee we verbonden willen zijn.
Aldus zeg ik tegen mijn vriendin; 'wij' mensen kunnen niet bestaan zonder ons te verbinden. 'Wij' mensen verlangen zelfs naar verbinding omdat verbinding het wezen van leven is. 'Wij' mensen zijn geboren om ons te verbindingen met dat wat ons zielsgelukkig maakt.
paulinevanmunster.nlGeplaatst in de categorie: filosofie
verbinden
323
Geef je reactie op deze inzending: