Kroshtoen mapush, kramak!

Kuisvrouwen, het is een ras apart. Ik zie ze elke dag op mijn werk, waar ze hun karren vol borstels, bleekmiddelen, wc-papier en detergenten door de gangen duwen, op weg naar oorden van stof, moddersporen en uitpuilende vuilbakken, die zij in een paar vloeiende armbewegingen weer toonbaar maken. Ze kunnen dweilen als geen ander, spiegels weer doen blinken als professionals en een natte van een droge doek onderscheiden met hun neus. Soms lijkt het alsof ze heel bezeten zwaaien naar iemand, om hem van een naderend onheil te behoeden, al zijn ze gewoon een spiegel aan het poetsen. Ik kan er mijn dagen niet mee vullen, zij wel.
Van mij krijgen de dames het grootste respect, net zoals elkeen die van zijn hobby zijn beroep heeft kunnen maken: piloten, schrijvers en gynaecologen.

Ik word week van wie op vaste weekdagen mijn bureau opruimt en daarbij gezwind kruimels en opgedroogde kringen van drankblikjes van tafel veegt. Ik kan er lang naar kijken, zonder dat ik de behoefte voel er iets van te willen leren. Ik heb er zelfs niets op tegen dat ze zichzelf hygiënisch consulenten noemen, tot in quizprogramma’s toe, waar je er af en toe één ziet in opduiken, waarna je de presentator ziet denken dat het een ordinaire kuisvrouw is met een misplaatst gevoel voor humor.

Maar waar ik niet tegen kan, is dat ze met hun kar de toegang tot het toilet barricaderen. Dan krijgen ze mij kwaad. Dan wordt het uitschot, het vuil van de straat, marginalen die er niks beters op vinden dan op onmogelijke uren de mensen het leven zuur te maken.

Je ziet ze al van ver staan: voor de toiletdeur de kar en op een halve meter van de kar de kuisvrouw, aan het sms’en. Je ziet zo dat er geen doorkomen aan is. Maar toch stap ik verder, altijd. Een volle blaas heeft zijn rechten. Als ik dan zelfverzekerd aanstalten maak om me tussen de kar en de kuisvrouw te murwen, gebeurt het: ‘Kroshtoen mapush!’ Ofwel heeft ze een ernstig spraakgebrek ofwel is ze van Tsjetjenië, denk ik dan. Ik gok op het laatste want ik heb al gezien dat ze soms aan de ingang afgezet wordt door haar man: pikzwart haar, stoppelbaard, ogen halfdicht, litteken naast het oog, sigaret in de mond, BMW onder de kont. Dat litteken verzin ik erbij, om u maar te zeggen dat ik zo’n types liever niet tegenkom, als ik kan kiezen.

Waarna ik verbouwereerd in mijn beste Russisch vraag: ‘Qué?’ Waarop zij: ‘Kroshtoen mapush, kramak!’ Google laat het in het midden, maar ‘kramak‘ is zonder twijfel een scheldwoord. Ook kuisvrouwen kunnen vuile praat uitkramen, en ze kuisen het achteraf niet eens op. ‘Finish when?’ vraag ik haar, waarop zij vijf Tsjetsjeense vingers de lucht in steekt en nog één overhoudt om mij de richting uit te wijzen vanwaar ik kom: een nette gang, toen nog zonder urinesporen.

poetsdames kuisvrouw kuisvrouw kramak

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 27 stemmen 293