17

Mijn zoon is 17. Net 17 geworden. Oud genoeg om alles te doen waar je lang te jong voor was. En jong genoeg om niet al te zware verantwoordelijkheden te hebben. Alles ligt nog open. Er zijn meer vragen dan antwoorden. De ideale leeftijd. Ik weet niet hoe dit bij andere mensen zit, maar zolang er geen spiegel in de buurt is, voel ik me nog steeds een 17-jarige. In een aantal gevallen ken ik de antwoorden inmiddels, dat dan weer wel.

Want het is oppassen geblazen, voor volwassenen die zich 17 blijven voelen. Voor je het weet ben je een ‘slacker.’ Een nihilistische oudere jongere, met een afkeer voor werk en verantwoordelijkheden in het algemeen. En met een voorliefde voor masturberen, voor een computer of tv-scherm hangen, de combinatie hiervan of helemaal niets doen. In films als the Big Lebowski, Sideways en Beavis & Butthead spelen slackers de hoofdrol. Mannen zonder verantwoordelijkheden, tot er iets gebeurt. Als je meisje wil trouwen bijvoorbeeld, of als je per ongeluk vader wordt.

Voor pubers ligt de slackerwereld om de hoek. Jongens die rond hun 15e nog druk bezig zijn met hun huiswerk zijn een zeldzaamheid. Hangen, chillen bij iemand op zijn kamer of in een park is vele malen interessanter. Mijn zoon vond met wat vrienden rond die leeftijd een prachtige hangout in en rond een kraakpand. Ik ben er nooit geweest, dus ik moet het doen met zijn lyrische beschrijvingen van dit puberparadijs. Bij elkaar geraapte banken en fauteuils. Niet om in zitten, maar om in te hangen. Veel en harde muziek, reggae vooral. Gamende, blowende en drinkende mannen, zonder een andere duidelijke dagbesteding, soms met kind. Ik vermoed dat het een soort occupiedkamp geweest zal zijn, maar dan van steen. En of er gechilled werd voor een betere wereld was onduidelijk.

Het is over gegaan. De gemeente had op brute wijze een eind gemaakt aan deze vrijstaat. De krakers moesten vertrekken, de jongens waren hun stekkie kwijt. Als ouder was het een hele opluchting.

Nu viert hij zijn 17e verjaardag elders, samen met twee vrienden. We zijn als ouders zelfs welkom. Ik herken nog jongens nog uit vroeger tijden, van de basisschool. Jonge mannen zijn het nu, met hoekige schouders, scherpere gelaatstrekken en zware stemmen. En mooie jonge meiden lopen in en uit. Mijn zoon beweegt gemakkelijk tussen alle gasten door. Het ziet er vrolijker uit dan in mijn tijd. De meiden waren niet zo mooi toen. De toekomst was grauw. De muziek grijs. Als er een feestje was hoorde je Seventeen Seconds van the Cure. Geen vrolijke plaat. Als er geen feest was, was er gewoon helemaal niets. Zeker niet in het gat waar ik vandaan kwam.

Deze tieners zitten allemaal nog op school. Ze vieren nu feest, maar staan continue online in verbinding met anderen. Sommigen moeten naar een ander feest of de stad nog in. Hun wereld ligt nog wijd open. Bij ons vertrek zien we door het raam binnen armen nog woest door de lucht maaien. Ook die van onze zoon. Als we een paar huizen verder zijn, horen we iedereen mee brullen met Mr. Polska: ‘dit is het feestje, het allermooiste feestje, het aller- aller- aller- aller- allermooiste feestje!´

‘Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga slapen,’ zegt mijn vrouw als we thuis komen. ‘Als je verstandig bent, ga je mee.’
Ik hang mijn jas op en kijk in de spiegel.
‘Strak plan,’ antwoord ik. ‘Ik ga mee.’

jeugd jong zijn volw jong zijn volwassenheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 8 stemmen 255