schermvrij

Op vakantie zijn heeft een schaduwzijde. Je bent ook weer een keer thuis. Dan kijk je net een tikje anders tegen de dingen aan. En tegen het leven. Het zit ´m in kleine dingen, maar toch. De huurauto, die vrij is van mankementen. Het Spaanse vakantiehuis, waar alles net iets praktischer en comfortabeler is. En als er al iets stuk gaat, het gelijk gerepareerd wordt. No problemas. En dan die rust, de ruimte, de weidsheid van het landschap!

Eenmaal thuis vallen je dingen op. De schermen langs snelwegen. Er komen er steeds meer en ze worden steeds hoger. De enorme geluidschermen die NS plaatst langs het spoor. Arnhem, Utrecht, overal verschijnen ze. Nederland verdwijnt achter een schutting. Nog even en je herkent stations en plaatsen alleen nog aan de namen in witte letters op blauwe borden.

Leuker wordt het er niet van. Het heimelijke genoegen om vanuit je treinstoel de intimiteit van iemands woonkamer in het Utrechtse Zuilen of de Amsterdamse Haarlemmer Houttuinen binnen te dringen verdwijnt door de oprukkende schermen. En wie denkt dat op onze bruggen nog iets te zien valt van brede rivieren die traag door oneindig laagland gaan: vergeet het maar. Op de Martinus Nijhoffbrug stuit je oog aan de ene kant op een ondoorzichtig windscherm voor fietsers; aan de andere kant verhindert straks de net iets hogere nieuwe brug in aanbouw het formidabele uitzicht op de Waaldelta.

En dan die hekken! Elke snipper groen in ons land heeft zijn eigen omheining. De afrasteringterreur is niet meer te stoppen. Er moet sprake zijn van een zeer actief meldpunt voor niet omheinde natuur, want het wordt met de dag schaarser. Het bosgebied tussen Harskamp en Otterlo is het meest recente slachtoffer van de nummer één in afrasteringen: de firma Arfman. Arfman maakt nooit via de media melding van zijn aanslagen op het Nederlandse landschap. Arfman laat zijn visitekaartje ter plekke achter. Om de 20 meter vindt je aan het glimmende staal van het nieuwe hekwerk het bewijs van hun wandaden. Kilometers lang. Arfman wil Nederland Arfmaniseren. Weg is de spanning van een rit over een provinciale weg met aan weerszijden uitgestrekte bossen, waar elk moment een das, zwijn of hert uit te voorschijn kan komen.

Maar thuis heb ik ook schermen. Twee, want ik woon in een tussenwoning. Ik zit graag buiten, net als de nieuwe buren. Sterker nog: zij wonen praktisch buiten, onder een nieuw aangebouwde luifel. Op vakantie was ik ze bijna vergeten. Ze praten hard waardoor ik meer hoor dat mij lief is. Ons scheidingsmuurtje is daar niet tegen opgewassen. Het gaat helemaal nergens over, maar dat maakt het misschien juist zo ergerlijk.

Als ik nu in de tuin zit, en ik hoor de verhalen over luieruitslag of de recepten uit de Libelle ons geluidscherm doorboren, dan verlang ik terug naar Andalusië. Daar klaag ik met plezier over windmolens die 30 km verderop met hun knipperlichtjes de nachtelijke skyline verstoren. Ik vind het niet erg om te zien dat mijn buren - 500 meter verderop – om half elf het licht uit doen en gaan slapen. Of te horen dat hun haan de volgende ochtend de nieuwe dag aankondigt. Ik zie liever een keer een ree oversteken dan een leven lang door omheinde corridors heen te rijden.
Ik wil een land en een huis waar hekken en schermen niet nodig zijn. Kan iemand dát tot inzet van de verkiezingen maken?

geluidschermen hekke hekken verkiezingen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 11 stemmen 240