Eat your heart out
Met het verliezen van onze staart kregen sommigen het stuitende verlangen om de hond zuiverder op het baasje te laten lijken. Mogen ze soms blij zijn om naast ons te lopen?
Nemen een dier in huis tegen ongewenst gespuis of misschien uit eenzaamheid...dan ook niet zeiken over je vloerkleed...en hij maar kwispelen zeker, door zijn beste vriend doodgetrapt. Nee, wij lusten geen hond, alleen rauw zeker...
slaat de natuur terug, in modderfiguren, we lijken...als big brothers de godganse dag in dag uit naar Bokito's kijken. Om je één te voelen met de natuur, gaat de tv uit...kan geen aap meer zien. Gevangen in een flits, arme donders.
"Dat wilde heeft ie van mij hoor" ...wie zou daar nou niet gallisch van worden? Willen een tijger als een maatje te groot, maar waar je altijd op kan rekenen...eat your heart out.
En wedden dat over de rug van het edele paard, ons kruis al eeuwen gedragen werd en nog...
zijn er miereneukers, wat je van ver haalt is...lekker dan! De nieuwste Amerikaanse trend komt als hip huisdiertje van een uitgebroed eitje en reeds, de kleine mier is óns straks de baas.
Alleen de mensch kan zo'n boerenbonte bende uit ellende maken; als het beestje maar een naam heeft, is het geen status maar een armzalig gezicht, zo'n doodgeknuppeld warm lijkje
om die kouwe kaknek gedrapeerd
en het enige wat de mens van dieren onderscheidt, is dat wij denken menselijk te zijn.
Geplaatst in de categorie: dieren
Sinds ik weer het nieuws volg, lees ik die berichten ook.
Mobar, ik word er misselijk van, het zijn geen mensen maar monsters.
Als ik in Artis ben, denk ik dikwijls, waarom laten we die dieren niet vrij, ik zie mezelf ook niet achter de tralies zitten, of op de prairie grazen. De mens is een dubbeldier, en dieren zijn vaak heel menselijk.
Graag las ik jouw kritische aantekeningen over de mensen – dieren maatschappij.
Raak en origineel geschreven Monique!
Goed geschreven van jou!