Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Shit happens

Waarom kijk je zo veel achterom, vroeg W., die naast me liep. Omdat ik niet wil dat het leven me inhaalt, antwoordde ik. W. lachte me uit en zei dat je het leven zelf in handen hebt en het je dus zeker niet kan inhalen. Daar moest ik even van gaan zitten.
W. liep verder omdat hij dringend naar het toilet moest en werd bij het volgende kruispunt twintig meter verder tegen een glazen bushok geslingerd door een auto die hem niet meer kon ontwijken. Uitgerekend tegen een bushok, waar hij altijd al zo’n hekel aan had omdat er alleen maar marginale mensen in stonden die te veel tijd hadden, anders kozen ze wel voor een andere vorm van vervoer dan het openbare. De metro kon hij nog tolereren, omdat het zich ondergronds afspeelde en hij er dus geen last van had. Na een avondje stappen had hij zelfs eens in zo’n bushokje geürineerd, omdat hij geen betere manier vond om te zeggen wat hij ervan vond. Zeker toen niet, met een dubbele tong.

Hij was niet op slag dood. Ik heb hem nog gezien, zijn benen half op het voetpad, half op straat, zijn ene schoen wat verder, zijn hoofd tegen het bushokje. Een hoopje ongeluk, aan het stuiptrekken alsof zijn leven ervan afhing. Aan het stikken in zijn eigen bloed. Dode ogen.

Er was veel volk op zijn begrafenis. Vooraan stond geen kist, maar een grijze pot, waar W. in zat. Hij zou gelachen hebben als hij zichzelf zo had gezien. Er werd muziek gespeeld die hij mooi moet gevonden hebben. Zo goed als iedereen haalde zijn zakdoek uit. Net als twaalf jaar geleden, toen ze Les Lacs du Connemara draaiden en hij met zijn ogen, maar zijn kersverse vrouw stond erop. Dit keer raakten de witte zakdoeken niet hoger dan natte ogen en neuzen.

W. zei dat hij elke dag minstens één risico nam, om te voelen dat hij leefde. De dag voor hij stierf was het risico om de straat over te steken terwijl het licht voor de voetgangers nog op rood stond. De spoedarts, een wederzijdse vriend, zei nadien dat hij net voor hij zijn laatste adem uitblies nog een boodschap had achtergelaten op het witte laken van zijn sterfbed. Typisch W.

Schrijver: Johan De Smet, 11 augustus 2013


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.8 met 8 stemmen 725



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)