inspiratie
Weet je al waarover je volgende stukje gaat, wordt mij weleens gevraagd. Het antwoord wisselt. Soms verdringen de onderwerpen zich in mijn hoofd naar een plek vooraan in de rij. Soms dient zich weinig aan. Met beide houd ik rekening. Ik houd een boekje bij voor de onderwerpen die me te binnen schieten. Het schrijven gebeurt volgens een min of meer vast recept. Dat gaat ongeveer als volgt.
Ik sta vroeg op. Mijn aantekeningenboekje is dit keer blanco. Ik kijk of er in huis nog wat inspiratie rond slingert. In de vorm van een boek, tijdschrift, wat dan ook. Ik pak de HP-mini in en besluit in de winkel om de hoek een zaterdagkrant te kopen. Vandaag mag Trouw mee. Bij de mini-advertentiewand blijft mijn blik hangen bij levenscoach Colinda. Vooral de overdaad aan visitekaartjes en de doorhalingen daarin intrigeren me. Ik kan me – tegen aangepaste tarieven –laten inspireren door Colinda. Ik neem een van de kaartjes mee naar mijn werkplek: mijn huisje op de volkstuin.
Op het tuinencomplex ben ik alleen. Er staan verschillende deuren van tuinhuisjes open. Weer inbrekers of insluipers, vermoed ik. Ik heb gelukkig geen bezoek gehad. Ik maak de kachel aan, hak wat hout en installeer mij aan het tafeltje voor het raam. Vandaag is het - met dank aan Colinda - de inspiratie zelf die me bezig houdt. Nu ik niet meer dagelijks de krant lees, lees ik meer boeken. Non fictie. Reisverslagen van solozeilers op dit moment. Wat inspireerde hen tot hun reizen? Wat hield hen bezig? Het boeit me meer dan de zich eindeloos herhalende nieuwsstroom over oplopende werkloosheid, ontslagen bij de Rabobank, de conferentie over Syrië of de komende raadsverkiezingen. In de bioscoop draait All is lost, een film over de onfortuinlijke reis van een oude solozeiler. De maker - Chandor - kwam op het idee toen hij met de trein langs de kust op en neer pendelde en oudere mannen met hun boten in de weer zag.
Ik gooi nog wat houtblokken in de kachel. Ik zet koffie. Er gaat rust uit van het aanzwellende geloei van de kachel, het sissen van de koffiepot en de aanblik van het beukenbos aan de overkant. Tegelijk zorgt het ook voor afleiding. Het is de afleiding die me bewust maakt van mijn gedachten. Wat bruikbaar is of lijkt, schrijf ik op.
Ik sla de krant open. Trouw meldt dat veel pubers niet weten wat ze moeten gaan studeren. Ze laten zich voor hun studiekeuze inspireren door vrienden, ouders, de tijdgeest. Ik merk dat ik gelijk een filter op mijn waarneming van een dergelijk bericht leg: waarom merk ik daar thuis niets van?
Het alarm van mijn mobiel gaat af. Tijd om te gaan. Eigenlijk dicteert de tijd wat je hier nu leest. De bron waaruit geput is, is onuitputtelijk. Maar boor hem maar eens op de juiste manier aan. Dat is de opgave. Maar tegelijk ook de lol. Ik neem nog wat bieten en rode kool mee. Kom ik in ieder geval met iets tastbaars thuis. Daar aanbeland vind ik online bevestiging van mijn worsteling in een citaat van Herman de Coninck: 'De inspiratie van de journalist is de deadline. Die van het leven ook, helaas.' Daar moeten we het maar mee doen.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Is dat erg, neen, geheel niet!
En die -bieten- kunnen me wel wat schelen.
Mooi sfeerbeeld.