Stad van Licht
Als jongen van een jaar of twaalf zag ik eens doctor Lou de Jong op tv. Met zijn nasale stem legde hij de kijker uit hoe de holocaust in zijn werk ging. Terwijl hij sprak werden beelden getoond van de concentratiekampen. Ik was vanaf die dag bezig met de vraag: welke wrede kanten leven er toch in de mens? Zijn het gewetenloze en gewetensvolle onlosmakelijk verweven in één mensheid? Van de mooie kanten wist ik al veel. Kunst, schitterende muziek, humor, liefde, vriendschap. Maar die wrede, onmenselijke kanten klopten vanaf toen op de deur van mijn bewustzijn.
Al eerder was me iets anders opgevallen. Als je lekker zit te puzzelen of met lego te spelen en je bouwwerk nadert zijn voltooiing. Nog enkele stukjes en het is klaar. En dan komt er een rotjoch binnen en dat slaat keihard met zijn hand op of naast je bouwwerk en de hele boel dondert in elkaar. Een, twee seconden duurt zo’n daad van vernietiging maar, en je kunt overnieuw beginnen: wekenlang bouwen. Toen wist ik: bouwen duurt lang en is mooi, maar vernietigen is zo gebeurd, is veel makkelijker.
Gisteravond zat ik op de bank een boek te lezen. Het was een uitgave van Museum de Hermitage en het ging over de complexe driehoeksverhouding tussen Napoleon, zijn vrouw Joséphine en Tsaar Alexander. Een prachtig epos over vriendschap, eer en ambities, liefde en kunst, maar tegelijkertijd een verschrikkelijk verhaal over oorlog, machtswellust en afbraak, leed en haat. Om tien uur zei mijn vrouw die bezig was op haar tablet plotseling: ‘Er is iets ergs aan de hand in Parijs’.
Waar Parijs de hoofdstad van het Licht hoort te zijn, is de stad veranderd in het Bagdad van Europa. Twee aanslaggolven binnen 11 maanden kostten tientallen onschuldigen het leven. Mensen die bezig waren met hun werk, of met inkopen, mensen die zich ontspanden in een restaurant of theater. Zomaar hun leven genomen door andere mensen om hun doelen te verwezenlijken. Ze hebben geleden, pijn gehad, de duivel in de ogen gezien. De levens van honderden, duizenden verwanten en vrienden zijn gebroken. Dat is wat terreur doet met de hoofdstad van het licht. Je kunt niet zeggen: die daders zijn getraumatiseerd, ze hebben een ongelukkige jeugd gehad of de verkeerde opvoeders getroffen. Je kunt je hoofd er niet voor in het zand steken of wegkijken of denken: als we de mensen uit banlieus of andere achterstandswijken maar goed behandelen dan komt het vanzelf wel goed. We zullen ferm moeten zijn. Logisch dat Europa meer de grenzen zal moeten bewaken. Meer controles zal doen op busjes en geparkeerde auto’s om de inhoud te checken op wapens of verdachten. Onvermijdelijk dat we vaker in rijen voor grenzen zullen komen te staan en dat we weer zullen moeten wennen aan identiteitscontroles te pas en te onpas. Als we moeten kiezen tussen 100 % privacy of onze veiligheid denk ik dat de meeste Europeanen de tweede keus zullen maken. En ja, we komen ooit weer uit die onmenselijk laffe wrede oorlog die terreur heet. We weten dat alle godsdiensten, ook de islam, alle heilige boeken, ook de Koran, afkeuren dat onschuldige, weerloze mensen worden afgeslacht om de doelen te dienen van machtswellustige extremisten en moslimfanaten. Dat alle religies en overtuigingen, van boeddhisten tot christenen, van humanisten tot moslims een universele basisregel erkennen: behandel de ander zoals jezelf behandeld wilt worden. Als die ander dat niet wil begrijpen zullen we die ander moeten aanpakken. Dus zullen we nog kritischer zijn op wapenhandel, -vervoer en vooral -productie. Geen mentaliteit van het gebroken geweertje, maar alle kalashnikows zullen we breken. Alle bommen en handgranaten ontmantelen. Weg met dat tuig. En werken zullen we. Als je werk hebt, betaald of onbetaald, heb je geen tijd om te luisteren naar waanzieke imams, geen energie om aanslagen voor te bereiden.
Dus Europa zorg dat mensen werk hebben en houden. Als je werkt bouw je aan iets, je hebt geen tijd voor vernietiging, want bouwen aan een gebouw, een relatie, een gezin, een kunstwerk of een muziekstuk is oneindig veel mooier dan het veroveren van een stukkie grond of het opdringen van een overtuiging. Europa is de bakermat van cultuur, kunst en literatuur. Europa heeft Napoleon en Hitler overwonnen, heeft wereldoorlogen doorstaan en koestert de Verlichting, Beethoven, het Pantheon en de Moorse kunst. Parijs was de hoofdstad van Licht, zal dat weer worden en altijd blijven.
Zie ook: http://www.georgeknottnerus.nl
Schrijver: George Knottnerus, 15 november 2015
Geplaatst in de categorie: misdaad