Mensen en Dieren
Vandaag is het tijd voor wat opschoning van denkbeelden.
Ten eerste is het zaak een steeds zwaarder bevestigd misverstand aan te kaarten:
DE MENS IS GEEN DIER.
Vaak, zo vaak dat het een algemeen geaccepteerd idee dreigt te worden, kom ik in allerlei periodieken de misvatting tegen waarbij de mens en het dier in dezelfde categorie worden geplaatst.
Elke keer protesteer ik daartegen en corrigeer ik het in mezelf.
Ik heb tenslotte maar één territorium waar ik de soevereiniteit over heb gekregen: mijn eigen levenssfeer, waarin inbegrepen mijn fysieke lichaam en mijn elektromagnetische uitstraling, die zich om me heen bevindt als de atmosfeer rond de Aarde.
En deze ruimte ben ik contractueel verplicht schoon te houden van invasie.
Geen valse denkbeelden tolereer ik daarin.
Mochten ze toch op slinkse wijze binnendringen, dan ransel ik ze eruit als Jezus de tollenaars uit de tempel.
Omdat de mens geen dier is, maar een geestelijk wezen dat tijdelijk (voor redenen van spirituele ontwikkeling) in een daarvoor geschapen biologisch lichaam op deze Aarde vertoeft (dat een aantal vaardigheden en faculteiten bezit die dieren ook bezitten), staan er voor hem/haar ook heel andere taken op het levensprogramma dan voor de schitterende diersoorten, die ook elk hun eigen functie vervullen en doelen nastreven.
Door deze beide wezensvormen (is dat een woord?) in dezelfde categorie te plaatsen, veroorzaken we een myriade, een kettingreactie, een cascade, een cavalcade, een cataract aan fundamentele denkfouten.
En omdat denken één van de kenmerken is die onze soort onderscheidt van de Aardwezens, en wel een zeer cruciaal kenmerk (waardoor onze soort in het universum de bijnaam heeft gekregen van 'Homo Hilarius'), loopt de trein van gedachten voor elk vraagstuk dat hemzelf betreft hierdoor onmiddellijk van de rails.
Het mooie, schone, wonderbaarlijke feit doet zich voor dat uitgerekend deze website door zijn opzet en invalshoek juist aan dit unieke aspect van de menselijke eigenheid ten volle de ruimte geeft. En hopelijk na de Paas blijft geven.
Wat mogen we dankbaar zijn, wij mensen, dat ons (door wie of wat weet de wetenschap niet) de TAAL in de schoot is geworpen (als een kind dat op mysterieuze wijze in het verborgene gegroeid is), om die te mogen gebruiken om onze denkbeelden met precisie af te stemmen op de werkelijkheid waarvan zij een microprocessor is.
Zó ongedroomd, ondroombaar magisch is de taal, dat de mens zelfs een werking ervan heeft ontdekt die voor velen de verbeelding tart, namelijk dat taal in staat is om op fysiek niveau invloed te kunnen uitoefenen, effect te sorteren, impact te hebben, verandering teweeg te kunnen brengen.
Onderzoekingen hebben aangetoond dat de taal in denkvorm zowel als in spreekvorm als in zingvorm (dus verschillende matrixen van dichtheid) richting en stimulans geeft aan sapstromen, chemische processen en het biologisch functioneren van organen.
Hoewel we deze feiten in ons onderbewustzijn zeer intiem kennen en meemaken, verzuimen we ons hiervan voldoende rekenschap te geven in ons praktische, minuut tot minuut werkelijke, leven.
Een voorlopig pauzepunt van dit betoog is dan ook dat het idee dat mensen (ook) dieren zouden zijn ons ervan weerhoudt om onze buitengewone eigenschappen en vermogens ten volle te ontwikkelen.
In deze ontwikkeling speelt het vermogen om taal te gebruiken als instrument om de werkelijkheid van onszelf en onze situatie steeds beter te bevatten misschien wel de allerbelangrijkste rol..
Geplaatst in de categorie: wereld
miauw miauw
grom grom
knor knor
mèèèèèèè mèèèèèèè
hinnik hinnik
(als dank voor jullie respons)
Mooi geschreven column.
Met de inhoud ben ik het deze keer niet eens. Voor mij is een mens, net als andere aardbewoners, een dier. De fout die de mens mijns inziens maakt, is nu juist dat hij vergeten is dat hij een dier is. Het feit dat we ons afgescheiden voelen van het dierenrijk, ons erboven stellen, maakt mijns inziens juist dat we ons niet ten volle ontwikkelen. Taal is prachtig. En laten we als mensen vooral genieten van alle leuke dingen die je met taal kunt doen. Zoals gedichten en columns schrijven. Onze mensentaal is echter niet ontstaan als een doel op zich, maar is bedoeld als een middel om te communiceren. In het dierenrijk wordt op vele manieren gecommuniceerd. Sommige van die manieren behoren ook tot onze vermogens. Honden en katten weten vaak wat we denken, ook zonder dat we het aan hen 'vertellen'. Voor een voorbeeld van wat ik bedoel, zie onderstaande link.
www.youtube.com/watch?v=gvwHHMEDdT0