Generatie
Het gebeurde stomtoevallig. Ik was gewoon op doorreis met de auto. Het was een uur of zeven in de avond en ik stond nog in een kliekje file. Toen ik daar uit was en gewoon even lekker had doorgereden, had ik behoefte aan koffie. Stoppen vond ik weer wat ver gaan. En dus koos ik voor de makkelijkste manier om snel over koffie te beschikken.
Een koffie om mee te nemen.
Bij een willekeurig fastfood restaurant kon ik aan de praatpaal vertellen wat ik wilde. Ik vroeg zo galant mogelijk om een koffie, maar dat werkte niet. De stem aan de andere kant vroeg om herhaling. Bij poging twee liet ik mijn gevoel mijn stem bepalen. En dus schreeuwde ik om een koffie. Op het beeldscherm, waar ik tegen te keer ging, verscheen '1 koffie 2,25'.
Alle foto's van hamburgers en andere vettigheid negerend hebbende nam ik er impulsief een 'White Chocolate Cookie' bij. Met dezelfde emotie gilde ik dit naar de stem in de paal. Ook deze boodschap was overgekomen zag ik. Toen ik had duidelijk gemaakt dat ik niet meer wilde bestellen, werd ik gesommeerd naar het eerste raam te rijden.
Daar aangekomen vroeg ik de hulpkracht die ik schat op negentien jaar om een gedeelte van mijn wisselgeld weg te geven aan het Ronald McDonaldhuis. U kunt veel van deze keten zeggen, maar de huizen die ze neerzetten voor ouders van zieke kinderen zijn waardevol. Na een doffe stilte en zichtbaar gereken, gaf de medewerkster me het verkeerde bedrag terug. Ik herhaalde wat de bedoeling was en probleem twee doemde op. Ze had nog net geen zweetdruppels. Maar de gleuf om het gedoneerde geld in te doen zat aan de buitenzijde.
'Dus dat mag u zelf doen', zei ze bits. Ze liet een hand kleingeld los boven de mijne en trok zich terug in haar hokje.
Aangekomen bij raam twee ontving ik mijn bestelling.
'Uw cappuccino' zei de volgende tiener in werkkleding.
'Uhm.. ik had koffie besteld', zei ik droog.
'Echt?', zei ze. Door haar intonatie kreeg ik de indruk, dat ik niet de eerste was die een foute bestelling ontving die avond. Sterker nog, het voelde alsof het al de hele avond fouten regende in deze fastfoodstraat. Ik wilde niet moeilijk doen en accepteerde de cappuccino.
'Oh wat lief!', riep het kind naar me uit.
Verbouwereerd begon ik weer te rijden.
Eenmaal op weg besefte ik me dat ik het vertrouwen in de generatie na me een beetje kwijt was. Die tussen mijzelf en mijn kinderen in. Die van de huidige tieners. Dit voorval maakte me ineens ongerust.
Hoe zouden zij de wereld aan mijn kinderen overdragen?
Om bij mijn eigen generatie op adem te kunnen komen, deed ik Radio 2 aan. Stefan Stasse presenteerde de 'De Staat van Stasse'. Hij kondigde net Fleur aan toen ik inschakelde. Een 15-jarige scholier die een presentatie had gedaan voor Engels. Ze zei enthousiast altijd Radio 2 te luisteren en de presentator vroeg wat voor presentatie ze gedaan had deze dag?
'Nou' zei ze. 'Ik heb een presentatie gehouden over het nummer Iron Sky van Paolo Nutini.'
Toevallig ken ik het nummer. Het klinkt vrij passioneel maar ik had me nooit verdiept in de tekst. Ik vond het een opvallende keuze voor zo'n jonge en frisse meid. Nog aan het begin van haar leven.
Stasse vroeg haar om een korte samenvatting van het nummer. En zo begon ze te vertellen dat in het nummer een speech zit uit een film van Charlie Chaplin. De film verwoordt dat machines het nooit mogen winnen van de mens. En Fleur begon een nuchtere monoloog. Ze zei dat Paolo Nutini in 'Iron Sky' vertelt dat 'menselijkheid en emotie uit het hart, altijd moeten blijven winnen van de moderne technologie'. Nadat het meisje de plaat zelf aangekondigd had, luisterde ik ademloos. De schreeuw van Nutini tegen het einde van het nummer kwam juist op het moment, dat ik over de Moerdijkbrug reed. Richting Rotterdam. Links achter me, de lampjes van de chemische industrie aldaar, van Shell onder andere.
En even zag ik de zinloosheid in, van alles wat door de mens gemaakt was. En door Fleur realiseerde ik me, dat je nooit het vertrouwen in de mens moet verliezen. En dus nooit het geloof moet opgeven in een generatie.
Geplaatst in de categorie: maatschappij