Zorgfonds
Er was gisteren een Manifestatie voor een Nationaal Zorgfonds. Zo’n zesduizend mensen hadden zich in een tent gepropt op het Malieveld. De lijsttrekkers van de SP, GroenLinks, PvdA en D’66 spraken daar. Eigenlijk wilde alleen de SP een Nationaal Zorgfonds. Een soort Ziekenfonds constructie.
Ik was niet op het Malieveld. Ik was op een verjaardag. Een heel gezellige verjaardag. Niet in een drukke tent, maar in een huiskamer met een fijne bank. Ik zat daar te praten met mijn broer en zijn zwager. Beiden werkzaam in de zorg. Althans, de één in een ziekenhuis. De ander bij een zorgverzekering.
Het bleek dat we ons alle drie zorgen maakte over de zorgverlening in Nederland. Een soort 'Zorgfrons’ verscheen op onze gezichten. Er was geen geklaag. Geen onbegrip. Maar wel veel onrust bij ons drieën.
Persoonlijk heb ik me over de privatisering heen gezet. Ja, we zijn het enige land in de wereld, waar je winst mag maken door zorg te verlenen aan iemand die een ongeluk krijgt. Ik weet, het is een zeer éénzijdige benadering van het zorgstelsel op dit moment. Maar het gebeurt. En ergens snap ik het. Aan alles mag geld verdiend worden. Dus waarom niet aan de zorg? Tegelijkertijd zou de kwaliteit vooruit moeten gaan. Maar dat kost tijd.
De SP is als aanjager van het Nationaal Zorgfonds op de weg terug. Natuurlijk hadden de Socialisten een punt vijftien jaar geleden, toen ze riepen dat zorg zich niet leent voor marktwerking. Maar tijden veranderen. En de SP dus niet.
Toen ik het zakje uit mijn theekopje hengelde, moest ik even denken aan de mensen op het Malieveld. Zouden zij een leuke middag hebben gehad? Hadden zij ook niet liever op een verjaardag gezeten zoals ik? Door de IKEA gestruind om een paar leuke kussentjes voor de sofa uit te zoeken? Of op een voetbalveld zoonlief willen kijken in de eerste lentezon? Ik had eigenlijk best met hen te doen. Want het is wel dapper om naar een Manifestatie te gaan anno 2017. Een antieke benaming voor een bijeenkomst met een achterhaald doel.
Geplaatst in de categorie: politiek