Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Verkiezingsstrijd

Ik moest er even inkomen. Maar de afgelopen week ben ik echt een volger geworden. Niet op Twitter of op Facebook. Veel saaier. Ik volg de verkiezingsstrijd. Ik weet nog niet welke lijsttrekker een bepaald radioprogramma heeft gemist. En waarom die niet was uitgenodigd weet ik ook nog niet. Maar dat komt nog wel. Ik lees dan later dat nummer één van partij A niet was uitgenodigd. Bewuste nummer één geeft dan een interview waarin hij of zij uitlegt dat hij ook helemaal niet wilde. Maar het op zijn minst bedenkelijk vindt dat hij of zij 'niet gevraagd is’.

Die opmerking bracht me terug naar vroeger.

Ik werd weleens 'niet gevraagd’ op een schoolfeest als er gedanst werd. Maar meestal zeurde ik daar niet over. Ik had geen dansles gehad. Ik was lang en slungelig en bezig met andere dingen dan meisjes. En ik wilde me helemaal niet anders voordoen dan ik was. Toen al niet. Het is wel veel comfortabeler om als beginnende stuntelende tiener de dansvloer op te gaan als die vol is.

En eigenlijk was dat de beste metafoor die ik de politicus zou willen vertellen. Ga niet morren, er is vast wel een reden waarom je niet bent 'gevraagd’. Een lijsttrekkersdebat is namelijk precies hetzelfde als een schoolfeest van tieners. Veel stoerdoenerij en er wordt hard gelachen om aandacht te trekken. De meesters of juffen stellen kritische vragen en hebben natuurlijk hun favoriete leerling.

De metafoor ging nu wel heel erg leven.

Want zoals het eigenlijk niet bepalend mag zijn in onderwijs wie het beste is, zou hetzelfde moeten gelden voor de politiek. Het is toch veel belangrijker dat ieder met zijn eigen unieke persoonlijkheid en capaciteiten het beste in zichzelf naar boven haalt? De lijsttrekkers die ons willen vermaken en over de streep willen trekken, zijn toch eigenlijk de favoriete leerlingen van de juf? En daardoor vinden wij ze ook leuk. Moeten zijn niet gewoon voor hun standpunten blijven staan zonder uitgestoken hand naar een concurrent?

Want net als op een echt schoolfeest, zijn we vrienden en vriendinnen maar ook tieners.

Ik heb de term sowieso nooit zo goed begrepen: Verkiezingsstrijd. Hoe kun je nu een strijd voeren over de besturing van het land? Is dat niet de definitie van oorlog? Vrij vertaald durf ik dus te stellen, dat we nog anderhalve week oorlog gaan meemaken. Links tackelt het centrum en rechts gaat op de vuist met het socialisme. De tactieken zijn net zo doorzichtig, als die van de jongens en meiden van het schoolfeest, op zoek naar een eerste kus. Wij kiezers zijn de mama’s en papa’s die komen kijken. En hopelijk blijven we bij ons gevoel. Maar we smullen van het gestuntel dat we zien.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 5 maart 2017


Geplaatst in de categorie: politiek

2.7 met 3 stemmen 95



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)