Bronnen van Energie
Identiteit en Bronnen van Energie
(een uitdagend thema)
Dankzij het gevlei van Carel Commentaar, waar mijn ego zich zeer door gestreeld voelt, stort ik mij roekeloos in deze maalstroom die stand-up writing heet; razendbenieuwd als ik ben naar wat het zal zijn dat mij uit de blauwe schrijfaderen zal vloeien.
Intussen heb ik me, ter compensatie van bovenvermeld compliment, het medelijden op de hals gehaald van Catrinus, vanwege de bovenmatige, tevergeefse inspanning die hij zich moest getroosten om mijn buitensporige, halsstarrige domheid te pareren.
Dus: zo gewonnen, zo geronnen..
Gelukkig kon ik na twee maal 6 gegooid te hebben weer uit de muffe put van depressie, destructie en duisternis omhoog klauteren, teneinde het spannende kansspel van menselijke verbale interactie te vervolgen.
En daarmee zijn we precies op tijd aangeland bij het thema (hettema?) van vandaag:
Vraag: Waar komt onze energie vandaan?
Velen van ons, welopgevoede en welgevoede tijdgenoten, zullen deze vraag beantwoorden met de formule die hen is ingeprent via de standaard catechismus van het standaard onderwijs dat zij hebben genoten.
(‘Hoe lang hebt u onderwijs genoten?’ vroeg Alice aan de soepschildpad. “Precies één dag”, antwoordde deze. “Daarna heb ik er nooit meer van genoten”)
Antwoord:
Onze energie, die ons in staat stelt om te leven, wordt geleverd door de ‘brandstof’ die via onze mond, keelholte en slokdarm in de maag belandt, en daar wordt afgebroken zodat de energie en bouwstoffen ervan vrijkomen, dankzij het consumeren van (wat volgt vrij in te vullen) boterhammen met kaas, glaasjes melk, rundersaucijzen, zuurkool met klapstuk en, incidenteel, een smakelijke versnapering als een Nuts of Bounty.
Dit antwoord wordt geacht afdoende te zijn om de ijverige scholier bevredigend en vergenoegd achter te laten, in de zekerheid dat hij/zij voldoende proviand of munitie heeft om lastige sujetten als de heer Hettema op veilige afstand te houden.
Niets is minder waar!
Deze akelige kleefvlieg zal de vaststaande, gecertificeerde, tot dogma bestempelde en met pauselijk zegelwas vastgesmolten waarheid keer op keer met harpoenen en zuignappijlen van irritante wedervragen bestoken, tot ergernis van iedere weldenkende en zich voor zijn eigen zielenrust inspannende burger. Wat een lastpak! Wat een zak tabak!
……..
Het was begin jaren tachtig, toen ik reeds zo’n dertig jaar onderweg was op het kronkelige levenspad dat mijn onnavolgbare spoor zou vormen, dat mij het machtige wapen naar het hoofd werd geworpen van het stellen van domme vragen. En die proberen te beantwoorden.
Dit heugelijke feit, dit ongeluk voor mijn omgeving, kwam niet alleen; het werd begeleid door een wonderlijke ervaring die mij ten beurt viel: ik kon de uitstraling voelen van levende wezens. Met mijn handen kon ik het krachtveld voelen (waarnemen, constateren) van mensen, dieren, planten, bomen..
En deze combinatie van nieuwe vaardigheden opende het gordijn naar een heel nieuwe wereld, een heel nieuwe werkelijkheid, een nieuwe dimensionaliteit, en maakte deze wereld minstens vijf maal zo groot en minstens zeven maal zo gelaagd.
Of, om met Kees Stip te spreken:
“Waarna ‘k mij zonder ongerief.
Weerom in het kwadraat verhief.
Maar 't feit waardoor ik voort zal leven
Is dat ik achteraf nog even.
De waarheid die ik huldigde
Met vijf vermenigvuldigde..
Wordt vervolgd…
Geplaatst in de categorie: voedsel
energie
673
Geef je reactie op deze inzending:
Mijn reactie is oprecht en opbouwend kritisch bedoeld. In deze context mag je mijn indruk plaatsen die ik tijdens het lezen helaas ook kreeg, namelijk dat het tijdelijke uitgangspunt van jouw inzendingen voorlopig zou kunnen zijn: ‘Als ik met blote voeten maar lang genoeg tegen een betonnen muur schop, komt er te langen leste toch een gat in’. Ik denk, dat het je ook nog zal lukken, zonder een schrammetje op te lopen.
Vanzelfsprekend zijn alle in deze reactie genoemde punten slechts de weergave van mijn eigen bescheiden mening; laat dit voor een ieder duidelijk zijn. Ik blijf jouw columns ook hierna even trouw en regelmatig lezen, zeker door de stimulerende aankondiging: “Wordt vervolgd…”
Wat mij betreft past daar niet in de dreiging van 'wordt vervolgd'. Waardoor deze tekst weer een wollige inleiding lijkt op een soort feuilleton, hoewel dat laatste flauwe beeldspraak lijkt. Een andere aanpak kan evenzo goed een eigenzinnige mening of visie verwoorden. Inmiddels begrijp ik, dat ik niet alleen roepende in de woestijn ben, maar helaas ook nog eens onvoldoende duidelijk ben in mijn commentaren naar de erudiete schrijver van dit type columns. Nu ja, nooit kan het geloof te veel verwachten.