Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De dag des heren

Het waren niet de kerkklokken die ons afgelopen zondag wakker beierden. Het was een ander geluid. Harder, verontrustender, ruwer. In de halfslaap was er een moment van paniek: de oorlog moest zijn uitgebroken. De wekker gaf 8 uur aan. Het duurde even voor we het gooi- en smijtwerk hadden gelokaliseerd en geanalyseerd. Voor de bistro tegenover ons was een container neergelaten en mannen met handschoenen waren driftig in de weer met puin en inventaris. Beiden moesten naar buiten, en dat ging klaarblijkelijk niet zachtzinnig.

Omdat slapen er niet meer bij was, begonnen we nog voor half negen aan het zondagsontbijt. Met tijd genoeg om de vraag te stellen waarom bouwvakkers er altijd zo idioot vroeg bijzijn. Want eerlijk is eerlijk, ook op een doordeweekse dag beginnen ze ruim voor mijn wekker afgaat. Om de file voor te zijn, is een van de verklaringen. Om van het daglicht te profiteren, een andere.

Na het gooi en smijtwerk op het onchristelijke uur treedt er vaak een periode van relatieve rust in. Relatief, want er moeten natuurlijk wel overstuurde arbeidsvitaminen schellen uit een afgeleefde-radio-in-een-zelfgemaakte-kist. De relatieve rust wordt verder alleen onderbroken door een uitgebreid ontbijt dat de mannen nuttigen rond een uur of tien. (Als ze daar nou eens mee zouden beginnen…)

Bij ons aan de overkant werd het stil zo rond het tweede kopje koffie. De klok gaf 9.21 aan. Negen minuten van prachtige zondagsrust begeleidden het croissantje. Negen minuten… want om half tien hangt de koster van de Marekerk in de touwen, en daarna die van de Hartebrugkerk. Leiden mag dan geen Tilburg zijn, uitslapen op zondag is er deo volente niet bij.

Toen de klokken waren verstomd – zo rond 10 uur - hadden de mannen van stavast een zender gevonden die voor zondagse arbeidsvitaminen door kon gaan. Die klanken moeten in de kerk naast de bistro ook te horen zijn geweest. Onze gereformeerde broeders zullen sowieso geschokt zijn geweest van die bedrijvigheid op de dag des heren. Maar daar Leiden geen Staphorst is, bleef een confrontatie uit.

Volgens een woordvoerder van de bouwers zijn bouwvakkers redelijke mensen die je gewoon kunt vragen om de radio wat zachter te zetten. Maar klaarblijkelijk doen omwonenden dat nooit. Waarschijnlijk geïmponeerd door tatoeages en behaarde bilspleten. Klagen bij de politie komt wel eens voor, maar verreweg de meeste mensen leggen zich neer bij de primitieve tradities van bouwvakkers en kerkgangers.
En ik… ik kan er gewoon niet van slapen.

Schrijver: Harry van Dooren, 22 augustus 2007


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.9 met 7 stemmen 554



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)