Iris gooit hoge ogen
Toevallig kwam hij in beeld, met zijn grote oren rechtop in de eikenboom. Op een zijpad van de Oude Hooislag, fietspad in het Staelduinsebos. Bij de kapel van de heilige Ursula en haar Elfduizend Maagden. Waar ik al eeuwen naar zoek.
Logisch dat ik ervoor moest stilstaan en mijn perspectief instellen. Het gevogelte was ingepast als boomstronk in het bosbeeld. Bruin en roestgeel. Nauwelijks te onderscheiden van bast en tak. Met groen lover erom heen. Nu hij zich lang en dun had gemaakt al helemaal.
Ik dacht dom – houdt zijn ogen dicht. Zo ziet-ie toch niks. Moet dit een wijze vogel voorstellen?
De markante uilentrekken gingen vrijwel schuil achter zijn vederen schutskleed. Was dit bange camouflage? Terwijl alles toch zo vredig leek op deze zomerdag. Veren plat naar beneden. Gestrekt. De vele uilenballen op de grond wezen zelfs op grote vrezen. Voor huidig gevaar. Loopt de angst bij ons dun door de broek, uilen braken het in extra ballen uit. Dat is bekend. Een godswonder voor wie in God gelooft.
Ik kon erop wachten maar hij - minstens dertig centimeter hoog - sprak.
‘Rupert Ransuil aangenaam. Gij grotemensenman denkt hoe dom Rupert die zijn ogen sluit voor het veilige gevoel. Met zijn oren rechtop voor het gevaar. Wat u voor oren aanziet zijn mijn pluimen. Oeh-oeh-oeh’.
Zijn geroep klonk korzelig kort en afgemeten. ’Ik heb daar geen oorkanaal naar binnen. Ik draag ze gewoon van opzij. Men ziet die niet.’
Hij boog voorover. Zodat ik ernaar kon kijken.
Inderdaad, geen open gaatjes voor een gehoorgang. Maar een vederen pluim.
‘Ik zie het heer Rupert. Wat mij echter verontrust is de bangige indruk die u maakt. Zo smalletjes. Met al die braakballen op de grond. Zonder mij aan te kijken. U houdt u blind. Terwijl juist jullie soort bekend staat om grote ronde prachtkijkers. Met reuze vérziende vermogens. Wat….’
‘Oe-Oe’ onderbrak Rupert ‘normaal wel ja. Voor veraf maar niet van dichtbij. Dan wordt alles wazig. Mijn ogen zijn te groot om close af te stellen. Daar zijn mijn oren voor. Daar kunt gij mensenlomperik hoehoehaha nog een puntje aanzuigen. Op mijn gehoor strijk ik stil neer bij geritsel. En hatsiekadee daar gaan die klauwtjes. Hapsnap alweer een muis.’ Oeh-Oeh galmde hij trots. Nu met een klakzucht vanuit het diepe er tussendoor. Zijn maag - sprak met welbehagen.
‘Maar’ sprak ik ‘er is gevaar en dat jaagt u vrees aan. Spreekt u niet tegen. Vaak komt dat eerst van ver. Dan komt verziendheid excellent van pas. Om het tijdig te bespeuren. Doe open die ogen. U bent geen uilskuiken meer.’
Ik kon een grinnik niet laten.
Er ging een rilling door zijn lijf, machtig al geef ik toe: naar verhouding klein. Hij klapperde boos met zijn snavel voordat hij schijnbaar beheerst hervatte. ‘Hou mij niet voor de gek. Jullie zijn van de furie. Tuk op mijn kleur. Martje Matkop zei het en het wordt bevestigd. Bij voorbeeld door Grauwtje Vliegenvanger. Die is onopgemerkt De Tuinen in Naaldwijk ingevlogen. Het was duidelijk te horen. De bende van Maarten Wesley Dirk en Robin gooit hoge ogen. Alleen de juiste kleur is zoek. Overal zijn ze er in het land naar aan het zoeken.’
“Ze willen ’t zien beur’n op grote scherm’n” zei Pietje Puttertje gisteren. Die er helemaal voor overvloog uit Leek. Hij kon onderweg z’n ogen niet geloven. Ze zaten overal te kijken. En alles was er al, oranje hemden sjerpen, slingers. Maar waar het om gaat, de ogen. Die zijn zoek. Ze moeten me hebben. Hoe lang gaat dit duren?’
Rupert knipperde even. Onwillekeurig. Ik ving een glimp van de iris in zijn ogen.
Zo mooigaaf – om treurig bij te worden.
Zie ook: http://www.hollandgroen.n...id-holland/het-staelduinse-bos
Schrijver: Jos Zuijderwijk, 26 juni 2010
planet.nlGeplaatst in de categorie: dieren
ransuil
477
Geef je reactie op deze inzending:
Een mooi geschreven, waar gebeurend sprookje.