Zorg (1)
Laatst zat ik in een Franse wachtkamer. Het is geen hobby van me om over de grenzen medische instellingen te bezoeken. Toch was ik hier met een Franse vriend. We waren bij een specialist en ik zal u uitleggen wat ik hier meemaakte.
In de auto ontstond enige verwarring omdat we in een Franse stad, vergelijkbaar met Rotterdam, niet richting het ziekenhuis reden. Ik vroeg de vriend of we wel goed zaten.
'Oui, oui.. cinq minutes et nous sommes la', zei hij, terwijl hij ons in alle rust door de chaotische straten stuurde. En inderdaad parkeerde hij een aantal minuten later de auto. We stapten uit en ik vroeg hem waar het was. Ietwat zenuwachtig wees hij naar een gebouw zonder wat te zeggen. Ik was hier de patiënt niet en ik kon me zijn nervositeit dan ook goed voorstellen.
Het gebouw zag er uit als een Oost-Europese flat. Een grijze en saaie uitstraling en afbladderende verf.
Binnen werd het er niet beter op. Er was een lift, maar wij namen de trap. De gemiddelde maffiafilm kon in dit trappenhuis opgenomen worden. Toen we de deur openden op de etage waar we moesten zijn, keek een vrouw met donker haar ons scherp aan. De vriend noemde zijn naam en overhandigde zijn ziekenfondspas. Want tja, niet in elk land hebben ze een geprivatiseerd zorgstelsel.
Uit het meeluisteren maakte ik op dat we in de 'Salle d'attente' mochten plaatsnemen. Ziekenfonds of niet, ook hier bestaan wachtkamers. De mensen om ons heen waren bescheiden en mijn oog dwaalde af naar de muur. Er hingen wat posters.
Op één van de posters stond een toetsenbord afgebeeld. Er stonden de cijfers één tot en met negen op de knoppen afgebeeld. Daarnaast stond 'Urgence 75'. Omdat ik dacht dat we in elk land in Europa 112 konden bellen, tikte ik mijn vriend aan.
'Waar is dat voor?' vroeg ik in het Frans terwijl ik naar de poster wees.
Hij fronste zijn wenkbrauwen en las geconcentreerd het aanplakbiljet.
'Ah', zei hij daarna kort. 'Dat is voor mensen die moeite hebben met praten of luisteren.'
'Hoezo dan?' vroeg ik omdat me niet duidelijk was wat hij bedoelde.
'Er staat dat doven en mensen met een spraakgebrek naar de 75 kunnen faxen in geval van nood.'
Even dacht ik dat ik hem niet goed begreep.
'Je bedoelt bellen?' vroeg ik.
'Nee, nee. Die mensen kunnen niet bellen. Dus die kunnen dan faxen'.
Ik keek terug naar het aanplakbiljet. Inderdaad zag ik nu afbeelding van een fax op de poster.
Ik stelde me voor dat een eenzame oude vrouw in nood haar faxapparaat aanzet. Steken op de borst, narigheid waarbij je ongerust wordt. Zeker wanneer je alleen bent. Op een A4 schrijft ze 'Aide moi' wat zoveel als 'help mij' betekent. Daarnaast moest de vrouw dan haar adres onder de hulpoproep schrijven en faxen aan nummer vijfenzeventig. De ambulance gaat dan meteen rijden.
Een glimlach krulde om mijn gezicht. Wat kan hulp toch simpel zijn. En voordat ik de tijd had te bedenken wat ik hier van vond, stond de vriend op. Een man met witte jas stak vriendelijk zijn hand uit en zei 'Bonjour monsieur'.
gmail.comGeplaatst in de categorie: vakantie
Frankrijk
641
Geef je reactie op deze inzending: