Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Hamburgerrestaurant

Vaak kom ik niet in een hamburgerrestaurant. Maar soms wel. Laten we zeggen dat de reden van mijn bezoek tussen noodzaak en gemak in lag. Maar dat ik het bezoek achteraf bijzonder zou noemen, had ik vooraf niet gedacht.

De uiterst vriendelijke jongedame keek zowat door me heen. Zulke felle priemende ogen had ik in een restaurant van dit statuur niet verwacht. Naar mijn idee werkten er met name types van deze keten achter de kassa met de ogen wat hangend. Soms nog verscholen achter een bril en geconcentreerd op het beeldscherm met toetsen aan het turen. Zonder enig oogcontact.

Maar dat was dus een vooroordeel.

Ze stelde op een rustige maar snelle manier alle verplichte vragen. Ze gaf me tijd tot nadenken, maar liet me niet in de waan dat ik 'haar enige klant was’. Toen ik de pinpas uit het apparaatje trok, ontstond er een stilte. Maar ook stiltes kunnen behaaglijk zijn in goed gezelschap. Het burgerrestaurant en ikzelf leken tijdens deze procedure meer bij elkaar te passen dan ik had verwacht.

Na wat geratel kreeg ik een enorme bon aangereikt. 'U kunt hier even wachten’, zei ze wijzend op een beeldscherm met nummers. 'Uw bestelling is zo klaar. Eet smakelijk.’ ze sprak de woorden nog aan mij gericht uit, maar stiekem spiekte ze over mijn schouder. De liefde was over.

Ik strompelde tussen de wachtenden. Hun gezichtsuitdrukkingen toonde wat ik altijd had gedacht in een zaak als deze. De ogen wat onrustig, mondhoeken omlaag en armen over elkaar. Men was hier niet voor de sociale contacten maar voor eten. Snel eten. En dat viel tegen in dit gedeelte van procedure. Na enig tuurwerk zag ik dat mijn nummer compleet onderaan bungelde. Een allesbehalve fijne uitgangspositie met een knorrende maag. Maar ik besloot monter en optimistisch te blijven kijken. Niks armen over elkaar, ik was uit eten.

Toen ik uiteindelijk de bestelling in ontvangst kon nemen, herinnerde ik me de grappen van vroeger over de Chinees. Dan had je je best gedaan Ko Yu Luk uit te spreken zonder hapering en dan vroeg de medewerker van dienst 'Nummer 23?’
Maar misschien dat McDonalds, want daar bevond ik me, een andere reden had bedacht om dit systeem te hanteren. Waarschijnlijk hoefde men nu nog maar één of twee fatsoenlijke kassières in te zetten. De andere medewerkers konden frietjes scheppen en nummertjes klaar maken. Een maatregel uit eigen gemak dus.

Met dit fantastische weer deze herfst besloot ik het terras op te zoeken. De anti-vandalisme tafel voelde aan als een kerkbank. Maar toen ik mijn eerste kartonnen doosje open klapte, was ik weer gerustgesteld. Het was een goede keuze geweest. Na enig proppen en rommelen om alles binnensmonds te krijgen, was mijn dienblad alleen nog bezaaid met afval. Ik schrok een beetje van mijn eigen rotzooi. Gelukkig gleed alles rustig van mijn dienblad, toen ik het scheef hield voor de ingang van de prullenbak.

'Koffie?’ hoorde ik me mezelf afvragen. Ach waarom niet. De lastigste fases had ik doorstaan. Een bak koffie moest nu een makkie worden. Terwijk ik onderweg was naar de kassa, zag de dienstdoende medewerkster me al lang en breed aankomen. Het was dezelfde jongedame als bij mijn eerste bestelling. Ik voelde weer vlinders en enthousiast ging ik voor haar lege kassa staan. Met een frivool enthousiasme vroeg ik: 'Mag ik een koffie alsjeblieft?’

Ik zag een boze blik. 'Ik was deze mevrouw nog aan het helpen.’ Ze maakte een soort handbeweging. Het voelde alsof ze me wegwuifde. Ga eens aan de kant, je dringt voor! Ik deed drie passen naar achter en de oververhitte dame, die heel mijn wandeling naar de kassa toe niet op mijn netvlies was geweest, begon haperend te bestellen.
Na enig geduld was ik dan zelf aan de beurt. Ik herhaalde mijn eerder uitgesproken bestelling. De liefde was nu definitief bekoeld. Zelfs voor 'één koffie’ richtte zij zich op het beeldscherm. Omdat ik ook nog geen kleingeld had en moest pinnen, voelde ik me helemaal in de weg staan. Als straf keek ze me strak aan. 'Eet smakelijk’ zei ze. Ik keek wel uit dat ik geen leuke grap maakte over 'eetbare koffie’. Haar ogen dwongen me tussen een nieuw clubje hongerige hangers. Daar zat ik dan, met mijn bon zo lang als een toiletrol. Ik keek er met enige treurnis op. Ergens halverwege vond ik mijn bestelling. Het was het enige houvast dat ik nog had. Na een minuut of tien had er iemand de moeite genomen, de knop van het koffiezetapparaat in te drukken. Ik mocht nog wel suiker of melk als ik wilde. En ik kreeg een dienblad mee.

Ik struinde weer richting de terrasdeur. De medewerkster moet me nagekeken hebben. Straks wanneer ze in de pauzeruimte zelf aan een milkshake zitten, word ik vast en zeker besproken. In de kantine van een hamburgerrestaurant.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 9 oktober 2016


Geplaatst in de categorie: voedsel

3.0 met 7 stemmen 1.122



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
10 oktober 2016
medemensen, misverstanden, lichaamstaal
de kleurrijke en beeldende expressie
van onze bewuste en vooral onbewuste
communicatie blijft een oneindige bron
van vermaak en hilariteit
smakelijk lezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)