Dag Harry, dag Henriëtte
Harry is niet meer en met hem ging Henriëtte heen.
Hij liep de verkeerde man tegen het frêle lijf.
Een mokerslag werd zijn ondergang.
Twee weken geleden schreef ik hier over de boosheid en de pijn.
Alle kranten berichtten over de dood van een bijzonder mens.
Aandacht.
Aandacht, daar was Harry dol op.
In het licht, stralend middelpunt zijn.
Van elk gelegenheid maakte hij een feest. Zijn feest.
Hoe neem je afscheid van zoveel levenslust?
Vrienden had Harry overal.
Op het werk, in de muziek, de creaturen van nacht en in de kerk.
De vrienden van de kerk verzorgden de crematie.
De andere vrienden – ze waren er in groten getale - snapten er niets van.
Zoveel ernst, zoveel ingetogenheid, zo weinig passie.
Geen mooie verhalen uit een kleurrijk leven, geen kwinkslag, geen grap.
Of het moest die van een engel zijn die soms ook een bengel was.
Geen lach en om die reden waarschijnlijk ook geen traan.
Wat een afscheid!
De intolerantie die hem naar de rand van de afgrond sloeg, waarin hij langzaam weggleed.
En vervolgens fluisterend uitgeleid.
Zowel de engel als de bengel moeten verbaasd hebben toegekeken.
Geen plek om langer te blijven.
Geplaatst in de categorie: overlijden
Je hebt dit recht uit mijn hart geschreven.
Ik kwam van de week op de plaats waar het zich heeft afgespeeld nog twee werknemers van de Gemeente Den Haag tegen, die helemaal van slag waren toen ze begrepen dat het om hun aardige altijd naar hun zwaaiende wandelaar was.
Zij misten hem al een tijdje.
ik hoorde het van mijn Vriendin..
Zij stond bedroefd op mij te wachten;
Ze vertelde het mij om 8.30
tot 9.45 heb ik in shock gezeten en net los gebarsten in huilen.
Ik zag hem altijd lopen op het Spui en vriendelijk gedag zeggen, en liep vaak een stuk mee.
Maar waar was ik die dag..
Familieleden van Harry, veel sterkte..
Weer schitterende woorden, weer recht uit je hart. Je hebt goed weergegeven hoe we dit afscheid hebben ervaren.
Maar - eerlijk is eerlijk - dit was precies zoals Enrique het had gewild. Al veel eerder heeft hij dit met de kerk zo besproken en zelfs op schrift gesteld, begreep ik. Hoe moeilijk we dat ook met hem kunnen rijmen, ze hebben dus gewoon gedaan wat hij vroeg. En zo hoort het ook.
Enrique: we zullen je heus ook wel op 'onze' manier herdenken, hoogstwaarschijnlijk met een spetterend feest.